Lief lichaam,
Sorry dat ik je jarenlang in de steek heb gelaten.
Sorry dat ik je verwaarloosde.
Dat ik niet luisterde naar de signalen die jij me gaf.
Dat ik je afkraakte wanneer ik naar je keek in de spiegel.
Ik heb je te weinig aandacht gegeven.
Ik wilde niet naar je luisteren.
Kon je zelfs niet eens meer horen.
Ik was verdwaald, verdwaald in mijn eigen hoofd.
Ik was mezelf niet meer.
Wilde mezelf niet meer zijn.
Ik wilde verdwijnen.
Mij laten verdwijnen, maar ook jou laten verdwijnen.
Er bleef steeds minder van jou over.
Ik balanceerde tussen leven en dood.
Mijn hoofd niet meer in contact met mijn lichaam.
Mijn gevoel niet meer in contact met mijn verstand.
Je bleef sterk.
Je hield me in overeind, hoewel ik amper op mijn benen kon staan.
Ik putte je volledig uit.
Sorry, dat ik je niet gaf wat je nodig had.
Sorry, dat ik je zo lang heb genegeerd.
Het spijt me.
Het lag niet aan jou.
Het was nooit jouw schuld.
Kunnen we langzaam weer vrede gaan sluiten?
Ik beloof in ieder geval dat ik beter voor je zal blijven zorgen.
Ik zal je niet meer verwaarlozen.
Ik zal naar je luisteren.
Ik hoop zelfs dat ik ooit lieve woorden naar jou durf uit te spreken,
Dat ik van je leer te houden.
Ik hoop dat je me vergeeft.
Ik weet dat ik je pijn heb gedaan.
En ik weet ook dat het verdomde moeilijk is om me nu weer te vertrouwen.
Maar ik wil je beloven dat ik vanaf nu goed voor je zal blijven zorgen.
Liefs,
Shannon
Reactie plaatsen
Reacties