Het kleine meisje

Mensen die mij al langer volgen of al een tijd kennen weten dat ik vroeger altijd enorm verlegen was. Dat was vooral omdat ik simpelweg niet wist hoe ik met bepaalde situaties om moest gaan. Ik had geen gebruiksaanwijzing. Het leven leek soms ontzettend ingewikkeld als niemand het me voordeed.

Hoewel ik helemaal niet meer zo verlegen ben als vroeger, zit dat verlegen meisje nog wel in mij. Het meisje dat altijd bang is om iets stoms te zeggen. Het meisje dat bang is om te falen. Het meisje dat iedere situatie analyseert en over iedere ademhaling nadenkt. Het meisje dat nooit rust in haar hoofd heeft.

Soms schaam ik me. Ik schaam me omdat ik me in bepaalde situaties geen houding weet te geven. Ik weet simpelweg niet hoe ik me moet gedragen en krijg dan kortsluiting in mijn hoofd. Dan wil ik het liefst verdwijnen. Ik ben verdomme bijna dertig en voel me soms nog steeds een klein kind. Nieuwe situaties vind ik hartstikke eng en mezelf zichtbaar maken voelt soms als een onmogelijke taak. Ik blijf liever onzichtbaar. Op de achtergrond aanwezig. Ik hoef niet gezien of gehoord te worden en luister liever naar de ander.

Toch heeft dat kleine meisje in mij tegelijkertijd wél de behoefte om te worden gezien. Ze zou zo graag eens haar tranen willen kunnen laten gaan. Ze zou willen dat ze zich niet hoefde te schamen. Dat die strenge stem in haar stem haar niet constant zou toespreken bij alles wat ze doet. Ze zou willen dat ze zichzelf kon bevrijden uit de kooi van haar gedachtes. Maar ze weet niet hoe.

Ze probeert zichzelf vaak meer op anderen te richten, dan hoeft ze niet stil te staan bij haar eigen gevoel. Dan hoeft ze geen antwoord te verzinnen op ingewikkelde vragen. Dan voelt het heel even alsof ze wat meer rust heeft in haar hoofd. Ze hoeft alleen maar te luisteren. Maar zelfs dat blijkt moeilijker dan het lijkt. Ook dan moet ze de juiste vragen stellen. Ook dan mag ze niet afgaan. Ook dan mag ze niks verkeerd doen. Ook dan is ze weer bang. En komt de schaamte opnieuw in haar naar boven. De schaamte over haar eigen onmacht. Haar onmacht om met haar eigen gevoelens en gedachtes om te kunnen gaan.

Dat kleine meisje heeft behoefte aan liefde, aan gehoord worden. Ze heeft behoefte om haar verhaal te kunnen vertellen. Ze wil uit haar kooi breken, maar het lukt haar niet alleen. Ze heeft een hand nodig die ze vast kan houden. Iemand die bij haar zal blijven. Haar zal ondersteunen in alles wat ze doet.

Ze heeft mij nodig.