Vaginisme: Als het niet lukt om seks te hebben

Ik wilde hier eigenlijk al heel lang een blog over schrijven, maar durfde telkens niet. In mijn boek schreef ik een hoofdstuk over intimiteit, waarin ik ook heb geschreven over seks en vaginisme. Ik vond het ontzettend belangrijk om dit kwetsbare en voor mij moeilijke onderwerp aan bod te laten komen, omdat ik het altijd enorm moeilijk heb gevonden om hierover te praten. Ik voel ontzettend veel schaamte en ongemakkelijkheid rondom dit onderwerp, terwijl ik weet dat dat eigenlijk nergens voor nodig is.

Tijdens mijn eetstoornis is er een lange periode geweest dat ik absoluut niet aan seks dacht. Mijn libido was totaal verdwenen. Tóch is er ook een periode geweest dat ik nog steeds ondergewicht had – maar wél weer mijn libido terug leek te krijgen. Ik vond het best wel moeilijk om daarmee om te gaan. Ik schaamde me omdat ik zin had in seks. Ik weet dat het heel normaal is om zin te hebben in seks, maar toch voelde het voor mij als iets verkeerds.

Seks was nog iets onbekends voor me, iets waarvan ik nog niet wist hoe het moest. En alles waarvan ik niet weet hoe het moet, vind ik ontzettend eng. Dat ontwijk ik liever. Zo ook met seks. Terwijl ik nieuwsgierig er naar werd, vond ik het dus tegelijkertijd doodeng. Ook vond ik het verschrikkelijk om er aan te moeten denken dat iemand mijn naakte lijf zou zien. Ik dacht dat niemand mij ooit aantrekkelijk zou kunnen vinden. Ik vond mijn lichaam walgelijk.

Waarom wilde ik dan tóch seks hebben? Het was een grote strijd in mijn hoofd.

Toen ik eenmaal de stap had gezet om met iemand seks te gaan hebben, sprong mijn hoofd in de paniek-modus. Ik begon me ten eerste al zorgen te maken om het condoom-moment. Wanneer zou dat moment er komen? Was het de bedoeling dat ik er wat van zou zeggen? En hoe moest ik me dan gedragen tijdens dat ongemakkelijke moment?

Vervolgens was ik gespannen over de daad zelf – want hoe moet dat nou eigenlijk? Hoe moet je nou eigenlijk seks hebben? Natuurlijk wist ik wel zo ongeveer hoe het moest, maar ik was ontzettend bang dat er van alles fout kon gaan. Ik was bang dat ik het niet goed zou doen. Ook was ik doodsbang dat ik zwanger zou worden.

De onzekerheid over mijn lichaam gecombineerd met alle andere vragen en onzekerheden, zorgden ervoor dat ik me totaal niet kon ontspannen. Mijn grootste angst kwam uit: ik kon het niet. Het lukte niet. Het lukte me niet om seks te hebben. Ik vroeg me af wat ik verkeerd deed. Ik vroeg me af wat ik anders moest doen. Ik vroeg me af waarom dit anderen wel lukte. Het leek alsof mijn hele lichaam zich voor alles afsloot dat in de buurt van mijn vagina kwam. Ik voelde één en al spanning.

Gelukkig had ik destijds een lieve, begripvolle vriend. Hij zag dat ik extreem gespannen was en wilde niet dat ik pijn zou hebben. Hij gaf me alle tijd en ruimte.

Ik vroeg me alleen maar af wat er mis met mij was en waarom ik al deze spanning voelde?

Waarom kon ik niet gewoon ontspannen?

Ik heb me hier enorm voor geschaamd en durfde het met niemand te bespreken. Uiteindelijk besloot ik om het met mijn psychologe te bespreken, zij was de enige die ik alles toevertrouwde en waar ik me niet bij schaamde. Gelukkig wist zij me gerust te stellen en vertelde ze mij ook dat dit een veelvoorkomend probleem was bij mensen met anorexia. Door spanning en onzekerheid is er een grote kans om vaginisme te ontwikkelen.

Vaginisme is het onvrijwillig samentrekken van de bekkenbodemspieren op het moment dat er een penis, vinger, tampon of ander voorwerp wordt geprobeerd in te brengen. Hierdoor is seks ontzettend pijnlijk of zelfs onmogelijk.

Toen ik meer over vaginisme ging lezen, voelde ik me minder alleen. Ik voelde me minder raar.

Ik werd echter wel ontzettend bang dat het me nooit zou gaan lukken om zonder pijn seks te hebben, of om überhaupt seks te hebben.

Tóch is het na een aantal jaar vol angst en wanhoop gelukt. Met behulp van tips op internet, veel geduld en nog meer liefde…

Heb jij hier ook last van? Schaam je dan alsjeblieft niet en probeer er over te praten!