Ik vind het raar dat we als kind op school van alles leren over wiskunde, taal en geschiedenis, maar dat we vrijwel niks leren over onze mentale gezondheid. Waarom leren we niet hoe we om moeten gaan met moeilijkheden in het leven? En hoe we eigenlijk goed voor onszelf moeten zorgen?
Als ik terugdenk aan mijn tienerjaren, denk ik dat ik niet écht gelukkig was. Ik wist niet zo goed hoe ik moest omgaan met de moeilijkheden in het leven. Ik twijfelde constant aan mezelf. Ik wilde dat ik destijds had geweten dat ik niet de enige was die tegen moeilijkheden en onzekerheden aanliep.
Ik heb mijn mentale gezondheid nooit voorop gezet. Ik was altijd bezig om alles goed te doen voor anderen. Om aardig gevonden te worden. Om goede punten te halen. Er was nauwelijks iets dat ik écht voor mezelf deed – voor mijn eigen plezier, voor mijn mentale gezondheid.
Ik rende mezelf voorbij
Doordat ik mezelf totaal voorbij rende, wist ik niet meer wat ik nou écht voelde en wilde. Ik deed alles om anderen tevreden te stellen en leerde nooit om mijn eigen keuzes te maken. Ik voelde me verdwaald in mijn eigen leven. Mijn eetstoornis zorgde er voor dat ik het gevoel had dat ik weer controle over mijn leven kreeg, maar in werkelijkheid verloor ik steeds meer controle.
Ik had echter niet door dat ik de controle over mezelf en mijn eigen gezondheid totaal verloor. De eetstoornis was mijn leven ingeslopen en leek mij te beschermen voor al het kwaad. Ik had het gevoel dat ik alles aankon.
Terwijl er nauwelijks nog iets van mij over was, begon ik in 2011 aan een opleiding op de Fotovakschool. Voor mij was dat een droom die uitkwam. Het voelde ontzettend goed dat ik daar was aangenomen. Ik geloofde er in dat dit deze opleiding mij gelukkig ging maken. Fotografie maakte mij blij, maar ik merkte ook dat het me steeds meer stress bezorgde: geen enkele foto die ik maakte was goed genoeg. Ik snapte soms helemaal niks van die camera en had het gevoel dat ik het ook nooit helemaal zou gaan begrijpen. Ik was gewoon niet goed genoeg.
Waar ik met enthousiasme aan de opleiding begon, sloeg de twijfel steeds meer toe naarmate de dagen en weken vorderden. Deze opleiding was echter alles wat ik wilde; ik stak er al mijn energie in.
Ik kon niet meer
Ik had echter steeds minder energie, omdat ik destijds op een dieptepunt van mijn eetstoornis zat. Ik durfde op school nauwelijks iets te eten, maar merkte dat ik daardoor ook nauwelijks nog iets kon opslaan. Mijn wilskracht was echter ontzettend groot. De wilskracht om deze opleiding te volgen, maar ook de wilskracht om nauwelijks iets te eten.
Die combinatie bleek uiteindelijk niet te werken. Ik zorgde niet goed voor mezelf. Mijn mentale, maar ook mijn fysieke gezondheid was ik totaal uit het oog verloren. Er was nauwelijks nog iets van mij over. Mijn gezondheid verslechterde dusdanig, dat ik in het ziekenhuis terecht kwam.
Ik zag mijn droom in duigen vallen. In het ziekenhuis hield ik me nog steeds bezig met mijn opleiding. Ik probeerde alles op alles te zetten om in ieder geval daar nog mee door te kunnen gaan. Ik fotografeerde in en rondom het ziekenhuis. Ik hield mezelf voor dat ik over een paar weken weer naar school kon gaan. Helaas moest ik langer blijven, de paar weken werden een paar maanden van opname… En uiteindelijk zelfs een paar jaar. Ik vond het zó moeilijk om mijn droom op te geven. Om te moeten kiezen voor mijn gezondheid, ook al wist ik dat dit eigenlijk mijn enige keuze was. Het voelde zwak, terwijl ik achteraf denk dat het een van de belangrijkste lessen ooit is geweest: je (mentale) gezondheid gaat boven alles.
Mezelf en mijn (mentale) gezondheid voorop zetten
Het is absoluut niet makkelijk om je leven stop te zetten om te werken aan jouw gezondheid, terwijl de rest van de wereld gewoon doorgaat. Maar ik weet ook dat het niet anders kon. Ik móest mijn leven stop zetten. Het kon niet langer zo doorgaan, ik moest mezelf misschien wel voor het eerst op de eerste plaats zetten. Ik moest gaan leren hoe ik voor mezelf kon zorgen, voordat ik verder kon met mijn leven.
Zo leerde ik dat het absoluut niet zwak is om voor jezelf te kiezen. Misschien voelt het soms rot om je eigen grenzen aan te geven, of om stop te zeggen terwijl jouw hoofd eigenlijk nog door wil gaan. Er is echter niks sterkers dan te kiezen voor wat goed is voor JOU.
Reactie plaatsen
Reacties