Ken je dat: dat je er alles aan doet om de ander tevreden te stellen? Dat de ander eigenlijk altijd belangrijk is dan jijzelf. Dat je het moeilijk vind om zelf keuzes te maken, dus liever de ander een keuze laat maken? Dat je bang bent om anderen teleur te stellen?
Ik ken dat gedrag maar al te goed. Jarenlang leefde ik in aanpassing van mijn omgeving. Ik wist niet wat ik zelf wilde en had ook nooit geleerd om zelf keuzes te maken. Om zelf iets te mogen vinden. Mijn gedrag paste ik altijd aan aan wat de ander van mij verwachtte. Ik was de perfecte leerling. De perfecte dochter. De perfecte vriendin.
Helaas kwam ik er echter achter, dat zelfs mijn aangepaste gedrag mij niet datgene gaf waar ik zo naar verlangde: erkenning van anderen. Af en toe ook wel trouwens. Maar ik verlangde altijd naar meer. Meer erkenning. Meer aandacht. Meer liefde. In plaats van meer mezelf te zijn, verschool ik mezelf nóg meer in de aanpassing. Ik lachte vrijwel altijd. Vanbinnen ging ik echter kapot. Ik had het gevoel dat niemand kon zien wie ik écht was en dat ik dat zelf ook niet eens wist.
Ik had altijd bevestiging nodig van anderen. Bevestiging om de juiste keuze te maken. Bevestiging dat ik het goed deed. Dat ik het waard was, of dat de ander mij nog leuk genoeg vond. Doodvermoeiend zal dat zijn geweest voor de mensen om me heen. Maar geloof me, ook voor mezelf was het doodvermoeiend. Ik had geen grond onder mijn voeten om op te staan.
Dat gedrag ontstond natuurlijk niet voor niks: het was mijn manier om mezelf veilig te stellen. Mijn manier om te overleven. Ik had geleerd dat het niet veilig was om mezelf te laten zien. Om mijn mening te tonen. Om datgene te doen waar ik zelf behoefte aan had. Ik had geleerd me te voegen naar de behoeftes van de ander.
Dat pleasegedrag komt nog steeds af en toe naar voren: als ik bijvoorbeeld merk dat ik iemand tevreden wil stellen door een afspraak te plannen op een moment dat het voor mij eigenlijk niet zo goed uitkomt, of als het me niet lukt om een keuze te maken omdat ik gewend ben datgene wat de ander wil belangrijker te maken dan mijn eigen verlangen of behoefte.
Gelukkig voel ik tegelijkertijd ook meer stevigheid en merk ik dat ik niet constant weer verzand in pleasegedrag. Dat ik mezelf beter heb leren kennen en achter mijn eigen mening en keuze durf te staan, ook al is de ander het daar niet altijd mee eens. Soms vind ik het ook nog doodeng hoor: mijn stem laten horen, wetende dat anderen ergens heel anders over kunnen denken. Maar poeh, wat is het ook bevrijdend!
Ik heb daar best wat tijd voor nodig gehad. En vooral heel veel inzicht moeten opdoen. Mezelf vragen moeten stellen. Alles ten twijfel durven te stellen. Alles wat ik dacht te zijn, op te geven. Mezelf opnieuw op te bouwen - maar dit keer vanuit authenticiteit in plaats van vanuit aanpassing. We worden daar, helaas, nog te weinig in gestimuleerd naar mijn idee. Er rusten altijd weer verwachtingen op ons, over hoe we moeten zijn, hoe we ons moeten gedragen en hoe we ons zouden moeten kleden. Ben jij ook klaar met het moeten voldoen aan al die verwachtingen?
Wil jij jouw pleasegedrag gaan onderzoeken? Stoppen met het leven in constante aanpassing? Je grenzen leren ontdekken? Ben je bereid jezelf te gaan ont-wikkelen? Alles wat je ooit hebt geleerd onder de loep te leggen? Zodat jij weer jij kan zijn en niet meer constant in aanpassing van de ander hoeft te leven? Stuur mij gerust een berichtje. Wellicht kan ik iets voor je betekenen.
