Het is de innerlijke strijd die niemand ziet. De innerlijke strijd die zo ontzettend veel pijn doet. De pijn. De schaamte. De gevangenis van de overtuigingen vanuit je verleden.
Het gevoel klem te zitten. Opgesloten in je eigen hoofd. Geen weg meer te vinden naar buiten. Geen weg meer te vinden naar plezier. Alleen nog maar wanhoop. Angst. Alleen nog maar overleving. Er is eigenlijk niks meer dat je staande kan houden, maar toch blijf je overeind. Iedere dag opnieuw neem je jezelf voor dat je vandaag sterker gaat zijn. Dat je vandaag stappen gaat nemen.
Maar hoe dan? Telkens als je wilt, word je overmand. Overmand door gedachtes. Overmand door overlevingsreacties uit het verleden. Je kunt niet, ook al wil je wel.
Wil je eigenlijk wel echt? Je balanceert op het koord van het leven. En hoewel je angsten het constant overnemen en je overal bang voor bent, ben je niet bang om te vallen. Je bent niet bang om de strijd te verliezen, omdat iets in jou verlies misschien ook wel als winst ziet. Het ultieme streven. Ook al wil je dat misschien helemaal niet.
Constante gedachtes. Ze stoppen nooit. Gaan altijd door. Ze halen je naar beneden. Zorgen ervoor dat jij geen geluk kunt ervaren. Ze houden je bezig, ieder moment van de dag.
Je hebt geen moment rust. Je gunt het jezelf niet. Je mag niet. Kan niet. Durft niet. Je weet niet eens meer wat rust is. Je leven lijkt een grote wedstrijd. Altijd beter willen. Altijd meer. Nooit genoeg.
Je voelt je alleen. Afgesneden van de wereld. Er is niks dat jou nog kan raken. De afstand tot wie je ooit was en wie je zou willen zijn lijkt eindeloos groot. Onmogelijk te overbruggen.
De wereld lijkt onveilig. Wie kun je nog vertrouwen? Niemand durf je toe te laten tot jouw eenzame strijd. Niemand zal het begrijpen.
Het liefst wil je verdwijnen. Niks meer voelen. Geen ruimte innemen. Niemand tot last zijn. Klein zijn. Het leven niet aan hoeven te gaan. Weg van alles wat je ooit pijn heeft gedaan. Je wil rust. Veiligheid. Je wilt dat de innerlijke strijd stopt, maar je weet niet hoe. Het maakt je wanhopig. Kan het ooit stoppen? Is er een ander leven mogelijk? Een leven zonder constante strijd?
Je gelooft het niet. Maar het kan beter worden. Jouw innerlijke strijd, jouw gedachtes, overtuigingen en verhalen uit het verleden zullen zich blijven aandienen als jij ze niet aan gaat kijken. Als je ze niet gaat onderzoeken.
Er is iets in jou dat gehoord wil worden. Dat gezien wil worden. Dat liefde en aandacht nodig heeft. Jouw innerlijke kind. Het kind in jou wil niet langer weggedrukt worden. Kun jij luisteren naar wat het jou verteld? Wat het van je vraagt?
