Ik had enorme spreekangst

Terwijl ik dit blog schrijf, heb ik net een gastles achter de rug. Iets waar ik enorm veel energie uit haal. En hoewel ik een applaus en heel wat complimenten kreeg, leeft er nog steeds een gedachte in mij die me verteld dat het niet goed genoeg was. Toch kan ik mezelf inmiddels neerleggen bij de gedachte dat het goed was zoals het was. Dat ik heb gedaan wat ik kon, dat ik van het moment heb genoten, dat ik heb kunnen leren maar hopelijk ook heb kunnen inspireren. 

Toen ik aan de gastles begon stelde ik een vraag aan de studenten. Ik vroeg ze wie er allemaal moeite had met vragen stellen. Vrijwel de helft van de klas stak hun hand op. Het liet me wederom beseffen hoe veel mensen er worstelen met onzekerheden, hoe bang we allemaal zijn om te falen en hoe de druk om het ‘goed te doen’ ons tegenhoudt om onszelf te uiten.

Het laat me terugdenken aan mijn kleine zelf. Ik durfde ook nooit vragen te stellen in de klas. Ik was altijd weer bang om iets doms te zeggen, om af te gaan en mezelf voor lul te zetten. Liever bleef ik op de achtergrond aanwezig. Ik maakte van luisteren een van mijn grootste kwaliteiten.

Tot voor kort had ik nog steeds enorme spreekangst. Toch wel bijzonder, als je beseft dat ik nu regelmatig lezingen en gastlessen geef en daar zelfs plezier aan beleef.

Ik vind het nog steeds heel spannend trouwens, om voor zo’n groep te staan. En nog steeds is er constant een kritische stem in mij aanwezig die me zegt dat ik het niet goed doe, dat ik te veel aan het ratelen ben of dat de studenten mijn verhaal niet boeiend vinden.

Wat ik me nu echter besef is dat die stem niet overeenkomt met de realiteit. Dat het de stem uit mijn verleden is. De stem die ik ooit heb geïnternaliseerd. Maar waar ik me niet meer door van de wijs laat brengen. 

Ooit was ik ontzettend bang om te falen, maar ook dat kan ik nu toelaten. Ik durf te accepteren dat ik mag falen. Dat ik keihard op mijn bek mag gaan, dat ik fouten mag maken… Maar dat ik er hoe dan ook van zal leren, dat ik er misschien zelfs om kan lachen. 

Ik ben zo iemand die ontzettend klunzig is, vandaag struikelde ik zo’n drie keer over mijn eigen voeten. Dat gebeurde gelukkig voor en na de gastles. Er zal echter vast nog een moment komen dat zoiets tijdens een les gebeurd. Ik heb me daar alvast mentaal op voorbereid. Vaak maak ik zelf grapjes over mijn eigen klunzigheid, dat biedt mij de mogelijkheid om er beter mee om te gaan. Om mezelf wat minder dom te voelen én om te voorkomen dat een ander me kwetst door me omlaag te halen. Zo hebben we allemaal onze manieren om met onze menselijke ongemakken om te gaan.

Spreekangst heb ik inmiddels niet meer. Het verbaasd me hoe weinig het me nog doet om in het openbaar te spreken, terwijl ik in sociale situaties nog steeds ontzettend ongemakkelijk kan zijn. Ik ben me inmiddels dan ook ontzettend bewust van waar dat voor mij mee te maken heeft; ik voel me veilig als ik mag spreken over mijn eigen ervaringen. Als ik niks fout kan doen. Als ik het vertrouwen heb dat ik weet waar ik over praat. 

Maar ook nu voel ik me nog steeds onzeker. Ik denk echter dat juist die onzekerheid mij ontzettend helpt. Die onzekerheid helpt mij om me echt te laten zien. Door mijn angsten en onzekerheden in het licht te zetten tijdens een gastles of lezing, krijgen ze veel minder ruimte om het over te nemen. Ze zijn er wel, maar ze laten me nu vooral voelen hoe belangrijk het is dat ik daar sta. Dat ik in alle kwetsbaarheid durf te vertellen wat er met mij is gebeurd, wat mij pijn heeft gedaan en wat mij onzeker heeft gemaakt. Volgens mij zijn we namelijk bijna allemaal bang of onzeker. Zetten we een masker op, of verstoppen we onszelf. We overschreeuwen of zwijgen. Maar diep van binnen, heel diep van binnen, zijn we allemaal bang om kwetsbaar te zijn. Terwijl juist die kwetsbaarheid de sleutel is tot verbinding, tot authenticiteit, tot passie en tot kracht.