Ooit was het mijn allergrootste angst. De angst om aan te komen tot een gezond gewicht. Voor buitenstaanders klinkt het vaak bizar; waarom zou je bang zijn om weer gezond te worden?
Een gezond gewicht betekende voor mij dat mijn eetstoornis niet meer zichtbaar zou zijn. Dat mensen niet meer zouden zien dat het niet goed met me ging. Ik was bang om niet meer serieus te worden genomen. Om niet meer gezien te worden. Mijn ondergewicht maakte mijn roep om hulp zichtbaar, de roep die ik in taal niet uit durfde te spreken.
Ook was ik bang voor de verwachtingen. De verwachtingen van de mensen om me heen, maar ook van de maatschappij. Als ik weer ‘gezond’ zou zijn, dan zou ik weer moeten gaan werken. Weer naar school moeten gaan. Weer moeten deelnemen aan het ‘normale’ leven. Dat leven vond ik echter doodeng. Ik wist niet wat ik voor werk wilde doen of welke studie ik zou willen volgen. Liever ging ik al deze verwachtingen uit de weg. Ik durfde het niet aan. Het beangstigde me om te denken aan alles wat er vanuit de maatschappij van mij werd verwacht. Ik voelde een enorme druk. Een druk die ik niet aan leek te kunnen.
Daarnaast was ik bang dat ik nooit tevreden zou kunnen zijn met een gezond gewicht. Dat ik mijn lichaam nooit zou kunnen accepteren. Maar ook dat mijn lichaam niet zou kunnen stoppen met aankomen. Dat ik veel te dik zou worden. Dat ik niet zou kunnen stoppen met eten.
Ik was zo verdomde bang. Bang voor het leven.
En bang om ruimte in te nemen. Om mezelf weer zichtbaar te maken.
Toch heb ik nu een gezond gewicht. Ik heb geen idee hoe veel ik op dit moment weeg. En die angst om aan te komen is ook naar de achtergrond verdwenen.
Ik ben blij met mijn lichaam. En dat voelt ontzettend vreemd om te zeggen. Nee, ik ben heus niet altijd blij en ik ben nog regelmatig onzeker. Maar over het algemeen ben ik tevreden. Ik voel me weer vrouw. Het kapot maken van mijn lichaam zet ik niet langer in om datgene te uiten wat ik eigenlijk diep weg zou willen stoppen. Ik heb geleerd om hulp te vragen, om mensen steeds meer toe te laten en om mezelf kwetsbaar op te stellen.
En die verwachtingen, die kunnen me nog steeds regelmatig enorm bezighouden. Ik probeer daar echter mijn weg in te vinden. Niet mee te gaan met de snelheid van de maatschappij en zo veel mogelijk mijn eigen pad volgen. Maar ook nu voelt die druk af en toe nog ontzettend verstikkend. Ook daar hoef ik niet meer van weg te rennen. Ik heb mijn eetstoornis niet meer nodig om mijn gevoelens te onderdrukken en het controleren van mijn gewicht niet meer nodig om mijn hoofd rustig te houden.
Ja, het kan echt. Je kunt jezelf weer gaan accepteren met een gezond gewicht. Je kunt gelukkiger worden én je lichaam zal niet blijvend aankomen. Ik hoop dat jij, net als ik, het vertrouwen in jezelf en je lijf terug kunt vinden. Want dat is waar het om gaat. Veiligheid en vertrouwen.
Je angsten en gedachtes niet bevechten, maar ze begroeten. Ze recht in hun ogen aankijken. Ze niet langer uit de weg gaan, maar ze hardop uitspreken. Ze geen ruimte meer geven om te groeien…
Reactie plaatsen
Reacties