Ik weet even niet zo goed wat ik zou moeten schrijven. Hoewel ik ontzettend graag schrijf en ik het heel tof vind om via mijn blog allerlei ervaringen met jullie te delen, vind ik het ook wel eens ingewikkeld om te bedenken waar ik nou weer over zou moeten schrijven.
Misschien kan ik jullie meenemen in wat mij de laatste tijd bezighoudt: veranderingen. Ik heb altijd al moeilijk om kunnen gaan met veranderingen. Los laten van het oude en beginnen met het nieuwe. Hoewel ik het absoluut niet meer zo eng vond als vroeger om nieuwe dingen tegemoet te treden, vind ik het nog steeds ontzettend spannend. Keuzes zijn voor mij altijd een ding geweest. Vroeger was ik bang om verkeerde keuzes te maken; ik liet mijn keuzes dan ook meestal afhangen van anderen. Zelf voelde ik me incapabel om een keuze te maken. Het liet me bang en onzeker voelen.
Tegenwoordig kan ik echt wel mijn eigen keuzes maken en ben ik ook veel minder bang om de verkeerde keuzes te maken. Ik denk namelijk dat een keuze nooit verkeerd kan zijn; als een keuze op een bepaald moment goed voelde, dan is het de juiste keuze geweest voor dat moment. Ook al pakt het allemaal niet goed uit, blijkbaar moest die keuze gemaakt worden om er een les uit te leren. Met die kennis in mijn achterhoofd voel ik me redelijk relaxed om keuzes te maken. Maar toch, toch hebben die verdomde keuzes een grote invloed op mij. Het zijn er simpelweg te veel. De hoeveelheid aan keuzes die ik moet maken in mijn leven maakt dat ik soms bevries. Dat ik wil blijven hangen in de twijfel. Keuzes maken vraagt namelijk ook een verantwoordelijkheid. Eigen verantwoordelijkheid. Durf ik die te nemen? Kan ik die nemen?
Ik weet hoe sterk het soms kan voelen om een keuze te maken, een keuze voor mezelf. Om op te staan. Richting te kiezen. Niet langer de pijn uit de weg te gaan van het loslaten van het oude.
Dat ik moeite heb met keuzes en veranderingen is een terugkerend thema in mijn leven. Het is eigenlijk ook best wel menselijk om moeite te hebben met verandering. Ik zie het telkens weer overal om me heen; liever houden mensen zich vast aan het oude bekende. Hoe onveilig dat soms ook kan zijn, dat voelt nog steeds veiliger dan het stappen in de onzekerheid.
In de periode dat mijn eetstoornis enorm op de voorgrond stond, hield ik me ook liever vast aan het bekende dan te stappen in het onbekende. Mijn eetstoornis hielp me om keuzes uit de weg te gaan. Ik hoefde niet eens meer te kiezen wat ik wilde eten: er waren maar een paar veilige opties die ik iedere dag opnieuw weer at. Ook nu eet ik nog steeds graag dezelfde dingen, op de een of andere manier geeft dat me rust. Niet om eetgestoorde reden, maar omdat ik op die manier niet kan verlammen in het maken van een keuze.
Hoewel ik er enorm van kan genieten om nieuwe dingen aan te gaan en dit ook zeker niet meer uit de weg ga, merk ik dat op het moment dat er heel veel nieuwe dingen op mijn pad komen… Ik het toch allemaal liever uit de weg wil gaan. Ik hecht veel waarde aan alles wat bekend en vertrouwd voor me is en dat is eigenlijk ook helemaal niet zo gek, want het kost me meestal nogal wat om me ergens écht vertrouwd te kunnen voelen.
Het aangaan van nieuwe dingen heeft me nooit teleurgesteld; maar toch is er telkens weer die angst. De angst dat het dit keer allemaal anders zal lopen. Dat als ik kies voor het een, ik de deur sluit voor het ander. Of kan het wellicht allemaal naast elkaar bestaan? Moet ik kiezen, of mag ik vooral gaan vertrouwen? Want misschien is dat wel waar ik de meeste moeite mee heb: vertrouwen. Vertrouwen in mezelf. In het leven. In mensen. In de toekomst. In de liefde. In alles wat ik tegemoet treed.
Reactie plaatsen
Reacties