Ik heb het al eerder gehad over alle veranderingen die er op dit moment plaatsvinden in mijn leven. Over het feit dat ik allerlei keuzes moet maken en dat er allerlei nieuwigheden op mij afkomen. Hoewel ik de afgelopen weken daar best wel wat moeite mee heb gehad, begin ik nu eindelijk weer wat rust in mijn hoofd te krijgen. Ik heb keuzes kunnen maken. En die keuzes voelen goed. Bizar om dat te kunnen zeggen na al die onrust.
Een van de keuzes die ik heb gemaakt, is dat ik weer in therapie ga. Twee jaar geleden zat ik daar al over te denken, maar omdat mijn studie toen enorm veel van mij vroeg voelde het voor mij niet fijn om te starten met therapie. Het hele proces dat ik doormaakte tijdens mijn studie voelde namelijk al als een grote therapiesessie. Ik wist dat dit wel even kon rusten, dus ik liet het rusten.
De dingen waar ik tegenaanloop in mijn dagelijkse leven hebben voornamelijk te maken met bepaalde overtuigingen die er nog in mij bestaan; de overtuiging dat ik nooit goed genoeg ben of nooit belangrijk genoeg zal zijn bijvoorbeeld. Hoewel ik voel dat ik op bepaalde gebieden ben gegroeid en meer vertrouwen in mezelf heb gekregen, is er nog steeds een onderstroom van onzekerheid aanwezig. Die onzekerheid uit zich vooral in de vorm van verlatingsangst. Ik heb hier eigenlijk nog vrij weinig over geschreven, maar wil wel gaan proberen dat meer te gaan doen. Het zal voor velen vast herkenbaar zijn: de patronen die ik tegenkom en de gedachtes waar ik me worstel.
Het klinkt niet sexy. Verlatingsangst. Dat is het ook niet. Ik heb dat stuk van mezelf heel lang niet durven te laten zien; ik stopte het weg, onderdrukte het. Hoewel het mij op papier en naar vriendinnen toe goed lukt om mijn emoties en gevoelens te tonen, vind ik het in relaties vaak verschrikkelijk. Er is een grote angst aanwezig: de angst dat de ander mij kan verlaten. Mij in de steek kan laten.
Gelukkig kan ik het steeds beter: het lukt me steeds beter om mijn pijnpunten, mijn gevoelens en mijn emoties te tonen in een relatie. Maar toch blijft er een angst in mij aanwezig. En daar wil ik mee aan de slag.
Niet alleen met die verlatingsangst trouwens; ook met de sociale angst en mijn prestatiedrang. Hoewel je zou kunnen denken dat het feit dat ik in therapie ga betekend dat ik ‘onstabiel’ ben of dat ik geen goede begeleiding kan bieden aan andere mensen, denk ik dat juist het feit dat ik weer in therapie ga mij enorm gaat helpen bij het nóg beter begeleiden van andere mensen. We hebben allemaal problemen waar we mee dealen, alleen kiest de een ervoor om het te uiten en de ander kiest ervoor om het vooral niet te uiten en te doen alsof alles goed gaat. Ik ben liever iemand die in alle eerlijkheid laat zien dat ik ook niet perfect ben. Dat niemand dat is. En dat ik de mensen die doen alsof het allemaal altijd zo verdomde goed gaat verdomde verdacht vind. Volgens mij gaat het namelijk helemaal niet zo goed met je als het altijd maar goed gaat.
De therapie die ik ga volgen gaat in groepsverband zijn. Schematherapie in groepsverband. Ik vind het verdomde spannend. Hoewel ik eerder therapie in een groep heb gehad, denk ik dat het nu weer heel anders zal gaan zijn. En dat het me hopelijk weer heel andere inzichten zal brengen. Ik voel dat dit het moment is dat ik dit aan kan en wil gaan. En ik ben heel benieuwd wat dat me gaat brengen. Wellicht zal ik daar hier nog meer over gaan delen.
Reactie plaatsen
Reacties