Ik weet het even allemaal niet...

Het is weer zo ver. Ik schaam me bijna om het uit te spreken.

Ik weet het allemaal niet meer…

Het frustreert me.

Altijd weer die twijfels in mijn hoofd.

Wat wil ik nou eigenlijk écht?

En kan ik dat wel?

Durf ik ervoor te gaan?

Durf ik te kiezen?

En te accepteren dat ik kan gaan falen?

Al veel te vaak in mijn leven ben ik vastgelopen.

Ik wist nooit wat ik wilde.

Dacht dat ik niks kon.

Het voelde alsof ik op de verkeerde planeet was geboren.

Ik hoor hier niet.

Ik wilde een ander leven. Op een andere planeet.

Ik wilde ergens zijn waar ik het wél zou weten.

Waar ik vertrouwen kon hebben.

Waar ik geduld kon hebben.

Waar ik plezier kon hebben.

Waar ik talenten zou hebben.

Waar ik niet van alles zou moeten.

Mijn eetstoornis sneed me af van de realiteit.

Hij zette mijn leven op pauze.

Ik hoefde even niet meer.

Rust.

Ademruimte.

Eindelijk.

Ook al voelde ik me afgestompt van de realiteit,

Ook al kwam niks meer binnen,

Ook al kon ik geen geluk meer ervaren,

Ook al was ik alleen nog maar aan het overleven..

Ik hoefde niet meer te denken aan alle ingewikkeldheden.

Soms verlang ik terug naar die plek.

Naar de leegte.

Naar het niks.

Niks voelen.

Niks zijn.

Niks moeten.

Ik weet dat het nergens op slaat, maar toch is het verlanger er.

Ook al was het allesbehalve fijn.

Soms wil ik gewoon… Hier even niet zijn.

Wat moet ik nou eigenlijk met dit leven?

Wat wil ik nou eigenlijk?

Wat vind ik nou écht belangrijk?

Soms ben ik het even allemaal kwijt.

Bezwijk ik onder de druk die ik mezelf opleg.

Totdat ik me weer besef dat ik het allemaal ook helemaal niet hoef te weten.

Dat ik mag ontdekken en ervaren wat ik wil.

Dat ik mag voelen.

Dat alles mag mislukken.

Waarom wil ik het dan toch zo graag allemaal weten?

Wat ik wil, wat ik moet, wat ik hoor te doen?

Terwijl ik stiekem weet dat het allerbelangrijkste is…

Dat ik er ben.

Dat ik leef.

En dat de allermooiste dingen gebeuren als je er juist niet op bent voorbereid.

Onverwacht.

Ongecontroleerd.

Onbevangen.

Dus als ik het even allemaal niet meer weet,

Probeer ik daar dankbaar voor te zijn.      

Want als ik het allemaal zou weten,

Zou het allemaal lang zo bijzonder niet zijn.