Waarom het doodeng is om de eetstoornis los te laten

Het is voor buitenstaanders vaak lastig te begrijpen waarom het zo moeilijk kan zijn om de eetstoornis los te laten. Want waarom is het zo lastig om iets los te laten dat jou totaal kapot maakt? Iets dat alles langzaam van je afneemt? Waarom is het zo lastig om door die verdomde gedachtes heen te breken?

Natuurlijk is een eetstoornis ontzettend destructief. Toch heeft de eetstoornis vaak een functie. Zo zorgt de eetstoornis er bijvoorbeeld voor dat andere problemen naar de achtergrond verdwijnen. De eetstoornis zorgt ervoor dat gevoelens minder heftig, of misschien zelfs helemaal niet meer binnenkomen. Ook biedt de eetstoornis veiligheid, hij biedt controle. Zekerheid.

Veiligheid? Eigenlijk schijnveiligheid natuurlijk. Schijncontrole. En vooral veel onzekerheid. Maar de eetstoornis zal alles er aan doen om zijn prooi te laten geloven dat hij veilig is. Hij zal bevelen geven. Als de prooi daar niet naar luistert, wordt hij zwaar gestraft. Dan volgen er nog meer bevelen.

Je zou denken dat de prooi zou wensen om te leven zonder eetstoornis. De prooi kan daar af en toe zeker naar verlangen. Maar de prooi is vooral bang. Bang voor wat het leven nog voorstelt zonder eetstoornis. Bang om geen prooi meer te zijn. Bang om te groeien. Bang om écht te leven.

De prooi is gewend er aan geraakt om prooi te zijn. Om bevelen op te volgen. Om altijd bang te zijn. Om zich niet te laten horen. Om zichzelf langzaam te laten verdwijnen. Om alleen nog maar in dienst te staan van de eetstoornis.

Weer op zijn eigen benen leren te staan, kan doodeng klinken. Want wat nou als er in dat hoofd ineens ruimte is voor andere gedachtes? Wat nou als er ruimte is voor ontspanning? Als er zelfs ruimte ontstaat voor zelfliefde? Hoe ga je daarmee om als dat jarenlang van je af is genomen?

Het voelt doodeng. Om het leven weer aan te gaan. Om weer te voelen. Om fouten te mogen maken. Om niet leuk te worden gevonden. Om te moeten omgaan met allerlei verwachtingen. Om jezelf weer te voeden. Om energie te voelen. Om jezelf zichtbaar te maken. Om geen controle meer te hebben. Om weer te durven dromen.

Het is misschien doodeng. Maar weet je wat nog veel enger is? Ten onder gaan aan je eetstoornis. Voor eeuwig prooi blijven. Voor eeuwig gevangen zitten in je eigen hoofd. Dat is pas écht eng.