Gastblog door Mandy: 'Wat het met mij doet als ouder van'

Ik zal mezelf eerst even voorstellen.
Ik ben Mandy een trotse moeder van een dochter van 18 met anorexia.
Ik graag met jullie delen wat dit met mij doet.

In juni 2021 kreeg mijn dochter de diagnose anorexia. We merkten al dat het niet goed ging en hebben aan de bel getrokken.
In het begin dacht ik “dit kan ik, ik kan haar helpen, ik ben daar sterk genoeg voor!”
Dit ging ook een tijdje redelijk goed.

Ik werd echter steeds emotioneler en huilde erg veel, zelfs midden in de Albert Heijn.
Toen mijn dochter uiteindelijk zelf opgenomen wilde worden dacht ik: gelukkig, nu valt die last van mijn schouders.
Maar in plaats daarvan kreeg ik het steeds moeilijker en raakte ik meer in paniek van bepaalde dingen.

De eerste verlofmomenten gingen best goed.
Na een tijdje thuis gooide de eetstoornis echter behoorlijk wat roet in het eten… Het werd steeds lastiger thuis. Ze werd steeds agressiever en schold me zelfs uit voor van alles en nog wat.
Naarmate ze steeds meer ging weigeren thuis kreeg ik het steeds moeilijker en zag ik geen enkel lichtpuntje meer.
Ik kreeg paniek- en angstaanvallen, ik zag niet meer hoe dit goed moest komen en dacht dat ik mijn dochter zou verliezen.

Wat de hulpverleners ook zeiden; ik hoorde het niet meer.
Ik was steeds minder voor reden vatbaar, ik werd steeds depressiever. Mijn dochter ook.
Mijn paniekaanvallen werden ook steeds heftiger, ik werd getriggerd als mijn dochter bijvoorbeeld niet at, als ze sondevoeding weigerde of als ze haar sonde eruit trok.
Die aanvallen had ik ook in het ziekenhuis, waar ze daar niet erg blij mee waren.

Op advies van professionals ben ik toen gestart met medicatie want inmiddels was ik behoorlijk labiel en depressief. De medicatie moest nog aanslaan, maar in de tussentijd werd ik zo getriggerd door een opmerking van mijn dochter dat ik toen weg ben gelopen.
Het gevoel van moeder zijn was ik compleet kwijt en ook tussen ons leek er helemaal niks meer te zijn... Ik schreeuwde zelfs tegen haar in mijn aanvallen.

Uiteindelijk ben ik 3 weken opgenomen geweest op de PAAZ. In die tijd mochten we elkaar niet zien, omdat we beide ziek waren (of zijn).

Inmiddels gaat het gelukkig wel beter met me, ik slik nog steeds medicatie, volg een VERS training en ik sta op de wachtlijst voor trauma therapie.
Langzaamaan begin ik mijn kracht terug te vinden en gaat het tussen mijn dochter en mij ook steeds beter.
Ik vertrouw er steeds meer op dat het goedkomt, maar geloof me: dat is het nog lang niet.
Ik heb veel steun aan sommige hulpverleners van de kliniek waar mijn dochter nog steeds in opname zit.
Ze komt nu 2 of 3 dagen per week thuis en nee, die dagen verlopen ook niet vlekkeloos.

Ik weet inmiddels echter een beetje wat ik moet doen voor mezelf. De depressie is niet helemaal weg, maar ik ben al blij met hoe ik me nu voel.


Ik zou graag andere ouders willen helpen, want een kind met een eetstoornis en een ouder met een depressie is geen makkelijke combinatie.
Ik ga niet opgeven... Nooit.

Liefs,

Mandy (trotse moeder van een dochter met anorexia)