Liefdesverdriet

Ik kon er maandenlang niet over schrijven.

Het kwam te dichtbij. Het deed te veel pijn om geconfronteerd te worden met de woorden die ik op papier zou zetten.

Ik heb me ellendig gevoeld.

Wanhopig.

Eenzaam.

Verdrietig.

Gefrustreerd.

Ik heb me afgevraagd wat ik fout had gedaan.

Wat ik beter had kunnen doen.

Ik heb me afgevraagd waarom ik het niet waard was om te blijven.

Of ik niet belangrijk genoeg was?

Niet goed genoeg?

Ik heb mezelf gepijnigd door mezelf eindeloos dit soort vragen te stellen.

Ik zat gevangen in mijn zelfafwijzing.

Ik had het gevoel dat het leven zonder jou nooit meer hetzelfde zou zijn.

Dat ik nooit meer geluk zou ervaren.

Dat ik nooit meer liefde zou kunnen voelen.

Ineens kwam die strenge stem weer enorm naar voren.

De stem die mij vertelde dat ik beter maar weer kon afvallen.

Jij was degene die mij voor het eerst sinds jaren naar een gezond gewicht wist te brengen.

Die mijn weegschaal een minder grote rol liet spelen.

Maar wat was dit alles mij nog waard, als ik jou niet meer had?

Als ik geen geluk meer kon voelen?

Ik ben mezelf een aantal maanden kwijt geweest.

Zocht steeds weer een andere uitvlucht.

Niks vulde de leegte op.

Ik was bang.

Bang dat ik in mijn eetstoornis zou moeten vluchten.

Bang omdat die gedachte steeds aantrekkelijker werd.

Toch koos ik er niet voor.

Ik besloot dat ik mijn verdriet beetje bij beetje toe mocht gaan laten.

Dat ik niet meer zou vluchten.

Ik kan eindelijk zeggen dat ik me beter voel.

Ik heb mogen huilen.

Maar ook mogen vluchten.

Impulsieve beslissingen gemaakt.

Ik heb gepraat.

Mezelf opgesloten en afgezonderd van de wereld.

Het heeft even geduurd, maar ik kan er weer tegenaan.

Ik heb gevoeld.

Opnieuw geproefd van het leven.

Ik heb ervaren dat ik weer geluk kan toelaten.

Dat ik zelfs weer liefde kan voelen.

Ik heb geleerd. En niet opgegeven.