Ik schaam me omdat ik honger heb

Sinds het moment dat ik gediagnosticeerd werd met anorexia, schaamde ik me voor mijn hongergevoel. Iemand die anorexia heeft, heeft toch geen honger?!

Ik schaamde me enorm voor deze ‘zwakte’. Ik durfde dan ook nooit aan te geven wanneer ik honger had. Mijn hongergevoelens onderdrukte ik en wanneer iemand aan me vroeg of ik honger had, antwoordde ik steevast “nee”. Dat was wat mijn eetstoornis mij oplegde om te doen. Bij iedere keer dat ik nee zei, voelde ik me sterker. Ik had namelijk niet toegegeven aan mijn ‘zwakte’.

Het heeft lang geduurd voordat ik weer durfde toe te geven dat ik honger had: het heeft lang geduurd voordat ik durfde te praten over mijn interne verlangens naar eten en over mijn gevoel om nooit vol te zijn. Ik schaamde me enorm. Mijn honger- en verzadigingsgevoel was enorm verstoord geraakt, ik had simpelweg altijd honger en was nooit verzadigd. Nu pas besef ik me dat dat niet zo vreemd is, wanneer je je lichaam jarenlang hebt uitgehongerd.

Datzelfde lichaam wil mij in leven houden en schreeuwt om eten. Zo veel mogelijk eten, er moet namelijk nog ontzettend veel schade ingehaald worden.

Stiekem was ik blij toen ik weer ‘mocht’ eten. Mijn lichaam vierde een feestje toen ik mijn eerste eetlijst voorgeschoteld kreeg. Mijn eetstoornis protesteerde echter keihard. In mijn hoofd ontstond daardoor een grote chaos. Die eetlijst leek niet genoeg te zijn. Mijn lichaam schreeuwde om meer, maar ik durfde mijn lichaam niet meer te geven. Ik was bang. Bang voor die honger. Bang omdat ik me niet alleen schaamde, maar ook omdat ik het gevoel had hier geen controle over te hebben.

Ik durf nu eindelijk te praten over de verlangens naar eten. Ik durf toe te geven dat ik na een maaltijd, eigenlijk nog steeds honger heb. Ik weet nu dat dat niet gek is.

Ik durf nu zelfs toe te geven aan die honger. Ik geef toe aan mijn ‘zwakte’. Vanbinnen voel ik schaamte en verdriet. Misschien zelfs boosheid. Ik ben boos op mezelf. Boos op mijn honger.

Maar dat is complete bullshit. Ik wil niet langer boos zijn op mijn honger, niet langer boos zijn op mezelf. Ik ben boos op mijn eetstoornis. Boos op de schaamte rondom honger; boos op wat mijn eetstoornis mij allemaal heeft doen geloven. Ik ga me niet langer schamen omdat ik honger heb.