Aankomen

Dit is een van de moeilijke thema’s voor mij. Het is een thema dat ik lang heb ontweken, ik wilde er niet over praten, ik wilde er niet over schrijven. Ik wilde het zo veel mogelijk vermijden.

Aankomen is een belangrijk onderdeel in het herstel van een eetstoornis, maar daarnaast wil ik ook even benadrukken dat het écht niet het allerbelangrijkste onderdeel is. Dat wil echter niet zeggen dat je niet hoeft aan te komen, of dat het onnodig is.

Nee, ik denk alleen dat de druk die er in veel behandelingen op gezet wordt, te groot is. Die constante focus rondom dat gewicht, zorgde er bij mij voor dat mijn eetstoornis alleen maar harder door mijn hoofd ging schreeuwen. Ik kreeg alleen maar meer weerstand om aan te komen en ik kreeg alleen maar meer angsten rondom het eten.

In het ziekenhuis werden we iedere dag gewogen, als ik dat nu bedenk besef ik me eigenlijk hoe bizar dat is. Alsof ze je helpen om jouw eetstoornis in stand te houden. Ik vraag me af wie het bedacht heeft dat het een goed idee zou zijn om mensen met een eetstoornis iedere dag te wegen?

Natuurlijk werd er door behandelaren ook wel eens aangedragen, dat wanneer je moeite had met het zien van je gewicht, je blind zou mogen wegen. NO WAY, dacht mijn eetstoornis dan; weg controle! Ik kon destijds geen goed doordachte beslissing maken, mijn eetstoornis had mijn doen en laten volledig overgenomen.

In zowel het ziekenhuis als in de kliniek was er een vaste dag waarop het gewicht extra belangrijk was. Die ene dag was de ‘peildag’, de dag dat er werd gekeken of je genoeg aan was gekomen; of je had voldaan aan de richtlijnen. Eigenlijk ook heel vreemd. Heel vreemd dat ze verwachten dat je bijvoorbeeld een halve kilo per week aankomt. Ja, ik snap dat er ergens richtlijnen opgesteld moeten worden. Maar waarom zijn dit vaste richtlijnen die altijd hetzelfde zijn, terwijl ieder lichaam anders is? Waarom worden dit soort dingen niet individueel afgestemd EN waarom moet er weer een bepaald getal aan gekoppeld worden? De eetstoornis vindt dat wel leuk; want die wil controle. Ook al wil de eetstoornis niet aankomen, als het dan moet – dan wel gecontroleerd. Maar je lijf is geen robot of computer. Nee. Het is ziekelijk om daar controle over te willen hebben.

Jarenlang kwam ik geen stap meer verder. Ik leefde mijn ‘gecontroleerde leven’ met mijn ‘gecontroleerde’ gewicht. Dat kon doordat ik ook heel gecontroleerd at. Altijd hetzelfde. Geen calorie te veel. Alles moest worden afgewogen.

Alles draaide om de getalletjes. Ik wilde absoluut niet meer aankomen. Het voelde alsof de wereld dan zou vergaan. Alsof ik mijn eetstoornis zou verliezen als ik verder aan zou komen, de eetstoornis die een onderdeel van mij is geworden. Ik wilde dat onderdeel niet loslaten. Dit was juist iets waar ik goed in was. Waarom zou ik dat loslaten?

Mijn gewicht was een grote obsessie, net zoals het eten en bewegen. De controle die ik er over had was verslavend. Zo verslavend dat ik het niet durfde en niet kon loslaten. Ik kon de stap niet maken. Altijd was ik weer bang. Ik werd verdoofd door mijn eetstoornis en dat was fijn.