Het schrijven van mijn boek was een heel leerproces; het begon allemaal in de zomer van 2019.
Er waren destijds veel veranderingen gaande in mijn leven. Ik kon daar moeilijk mee omgaan.
Ik besloot om te gaan schrijven. Dat had ik al een tijdje niet meer gedaan, maar leek mij nu weer voldoening te geven.
Het oppakken van het schrijven zette me aan het denken. Ik dacht na over alle pagina’s die ik vol had geschreven tijdens mijn opnames in het ziekenhuis en in de kliniek. Daar had ik nooit meer naar omgekeken.
Misschien was dit het moment om stukken terug te gaan lezen.
Het idee om een boek te gaan schrijven ontstond niet lang daar na. Ik wilde al die pagina’s die ik had volgeschreven ergens nuttig voor laten zijn. Ik had daar immers veel tijd in gestoken, al was het nooit mijn opzet geweest om er een boek van te maken.
Door het teruglezen van mijn dagboek leek ik bepaalde momenten écht even her te beleven. Sommige momenten herinnerde ik me niet meer, ik had ze diep weggestopt in de hoop er nooit meer aan te hoeven denken.
Er kwamen zó veel emoties naar boven.
Af en toe schrok ik van het lezen van mijn eigen teksten.
Het was soms zó hard. Zo verdrietig.
Zo wanhopig.
Soms wenste ik dat ik die Shannon van toen een berichtje kon sturen. Dat ik haar kon vertellen dat het allemaal echt wel weer beter zou worden.
Ineens zag ik mijn eigen groei. Ik besefte me dat ik niet meer de Shannon ben die ik destijds was. Ik besefte me hoe veel angsten ik al had overwonnen en ik besefte me dat ik nooit meer terug zou willen naar dat ultieme dieptepunt.
Ik besefte me dat ik dit boek moest schrijven. Dit boek zou mij helpen om weg te blijven van een nieuw dieptepunt. Dit boek zou mij helpen om mezelf te laten zien aan de buitenwereld. Dit boek zou het begin zijn van een nieuw hoofdstuk van mijn leven.
Een hoofdstuk vol kracht. Alles wat ik de afgelopen jaren had meegemaakt zou mij gaan helpen om dit tot een mooi boek te maken.
Een boek waarin ik taboes zou doorbreken.
Een boek waarin ik mezelf bloot zou geven.
Een boek waarmee ik anderen zou kunnen helpen.
Foto door Arjen Hoftijzer
Toen het idee eenmaal in mijn hoofd zat, móest het gaan gebeuren. Als ik eenmaal een bepaald doel heb, dan ga ik daar volledig voor.
Aan het begin was ik enorm onzeker. Ik wilde dit heel graag, maar ik was tegelijkertijd bang dat het me niet zou lukken. Ik had de start gemaakt, maar het eindpunt leek kilometers ver weg.
Soms nam die onzekerheid de overhand, dan had ik het idee dat mijn boek niet goed genoeg zou zijn en dat het me toch nooit zou lukken om het uit te brengen. Én wie zou het überhaupt willen lezen?
Toch heb ik doorgezet. Ik moest hier doorheen.
Het ene moment zat ik helemaal in de ‘flow’. Het andere moment vroeg ik me af waar ik aan was begonnen en voelde het alsof dit weer gedoemd was om te mislukken.
Ineens kwam daar dat moment – het moment dat de uitgever mij belde en er werd uitgesproken dat ze interesse hadden in het uitbrengen van mijn boek.
Het was zó onwerkelijk. Mijn droom ging nu toch écht werkelijkheid worden.
Wat voelde dat goed!
Inmiddels heb ik een eigen website gemaakt waar ik wekelijks blog plaats. Ook deel ik mijn blogs op Facebook en maak ik 2 keer per maand een video op YouTube. Mijn boek is afgelopen vrijdag uitgekomen en is nu verkrijgbaar op mijn eigen website, op de website van mijn uitgever www.boekscout.nl én via www.bol.com
Ik had nooit gedacht dat ik dit allemaal voor elkaar zou krijgen. Ik ben ontzettend dankbaar voor alle deuren die zich hebben geopend tijdens dit proces en ik hoop dan ook dat er nog veel meer deuren gaan openen…
Reactie plaatsen
Reacties