Ik neem ontslag

Sorry, ik kan dit niet meer. Het is niet meer vol te houden.

Al jaren voer ik jouw werkzaamheden uit; als een slaaf, zonder enige weerstand.

Toen ik zo’n veertien jaar geleden bij jou solliciteerde, besefte ik mij niet dat dit een fulltime job zou gaan worden. Een fulltime job die de rest van mijn leven óók nog van mij afnam.

Jouw eisen leken aan het begin best haalbaar. Jouw doelen leken reëel.

Jouw grenzen verschoven echter, de eisen werden steeds strenger.

Er bleef geen ruimte meer over voor mezelf. Ik raakte mezelf totaal kwijt in deze baan.

Ik had het er echter voor over. Ik had eindelijk weer het gevoel dat ik ergens goed in was.

Ik haalde ontzettend veel voldoening uit deze baan. Het gaf me steeds weer een kick wanneer ik aan jouw eisen kon voldoen. Eindelijk had ik het gevoel dat ik mijn talent had gevonden.

Ik ben mezelf kwijtgeraakt. Jouw werkuren zorgen ervoor dat ik geen ruimte meer heb voor andere dingen. Jouw werkzaamheden houden mijn hoofd de hele dag door in beslag.

Ik kan nergens anders meer aan denken. Inmiddels kan ik de voedingswaardes van allerlei producten dromen. Ik heb nooit iets gegeten wat buiten de door jou opgestelde lijst viel. Het regelement dat jij mij jaren geleden gaf is iets dat ik niet meer kan loslaten. Het is een gewenning geworden om me aan al jouw regels te houden. Ik durf ze niet meer los te laten en ik weet dat dat van jou ook niet zou mogen.

De jaren beginnen nu echter zijn tol te eisen. Ik ben moe. Uitgeput.

Ik ben klaar met alle regels die mij mijn vrijheid hebben ontnomen. Mijn lichaam begint ook te protesteren. Ik besef nu pas dat ik jarenlang roofbouw op mijn lijf heb gepleegd. Dit kan zo niet langer doorgaan. Ik wil mijn leven terug.

Ik moet voor mezelf kiezen. Ik moet deze baan op gaan geven.

Ik neem ontslag.