Een tijdje geleden heb ik via Facebook aan mij volgers gevraagd, waarover zij zouden willen dat ik een blog zou schrijven.
Dit blog gaat over een van de vragen die ik destijds aangedragen kreeg:
"Hoe kwam je tot het keerpunt om hulp te zoeken bij jouw eetstoornis?"
Helaas heeft dit lang geduurd. Te lang. Ik heb heel lang het gevoel gehad dat het met mij allemaal wel meeviel. Ik dacht dat ik überhaupt geen eetstoornis kon hebben, want ik at toch nog ‘gewoon’.
Ik weet nog goed dat een vriendin van mij destijds gediagnosticeerd werd met anorexia. Ze viel wel eens flauw op school. Ik maakte het allemaal van heel dichtbij mee. Ik maakte me zorgen om haar. Zij was écht dun. Zo dun was ik niet. Dat bleef ik constant tegen mezelf zeggen. Ik viel niet flauw. Ik at nog geregeld. Niemand hoefde zich zorgen om mij te maken.
Het duurde lang voordat ik zelf tot het besef kwam dat er wél iets aan de hand was. Het begon allemaal met allerlei regeltjes die ik mezelf oplegde. Ik had niet in de gaten dat dit totaal uit de hand liep.
Het begon met het weglaten van één koekje, waarna ik mezelf vervolgens oplegde dat ik helemaal geen koekjes meer mocht nemen. Vervolgens kwam er het volgende voedingsmiddel dat ik uitbande... Langzaamaan bleven er steeds minder ‘veilige’ producten over. Ik zat muurvast tussen alle regels die ik mezelf had opgelegd.
Foto door Kim Booij
Na een tijdje merkte ik pas dat al dat gedoe invloed had op mijn gewicht. Ik dacht steeds meer aan eten en ik kon me steeds minder op andere dingen focussen. Andere dingen interesseerden me niet eens meer.
Mijn gevoelens leken ook steeds meer af te vlakken. Ik werd niet meer ongesteld. Mijn kleding begon losser te zitten. Broeken zakten van mijn kont af. Ik had geen kont meer. Mijn huid werd nog onzuiverder dan voorheen. Mijn gezichts- en lichaamsbeharing leek te verergeren. Haren vielen met plukken uit. Ik kon het niet meer warm krijgen. Slapen was een hel; ik lag uren wakker voordat ik in slaap viel.
Mijn ouders begonnen zich steeds meer zorgen te maken. Onzin, dacht ik destijds. Ze moesten me gewoon met rust laten.
Ik begon echter steeds meer ongemakken te ervaren. Mijn stemming zakte tot een dieptepunt. Ik was enorm overprikkeld. Iedere opmerking van mijn ouders, kwam bij mij totaal verkeerd binnen. Ik kon niks hebben, alles maakte me boos en geïrriteerd.
Soms leek het alsof ik een ander persoon was geworden. Ik was mijn eetstoornis geworden.
Ik was mezelf kwijt en dat merkte ik pas veel te laat.
Het drong pas écht tot me door toen mijn vader mij mee had genomen naar de huisarts.
Toen de woorden ‘Anorexia Nervosa’ vielen, schrok ik.
Ik? Anorexia? Nee, dat kan niet.
Ineens vielen de puzzelstukjes op hun plek.
Shit. Anorexia was mijn leven binnengeslopen zonder dat ik het door had.
Nadat de diagnose was gesteld, werd ik doorverwezen voor gespecialiseerde hulp voor mijn eetstoornis. Ik wilde zelf geen hulp, maar omdat ik minderjarig was hadden mijn ouders (gelukkig) daar nog over te beslissen. Ik had wél hulp nodig. Dat vond de huisarts. Dat vonden mijn ouders. Dat vond iedereen om me heen, behalve ik.
Na die diagnose volgden de opnames. Ik stond destijds nog niet genoeg open voor de hulpverlening. Dat zorgde voor veel strijd tijdens de behandeling. Mijn eetstoornis had mij zo in bedwang, dat ik niet leek te geloven dat al die mensen het beste met mij voor hadden. Ik wilde niet aankomen. Ik wilde niet eten. Ik durfde niet. Ik mocht niet. Ik kon het niet.
Ik denk dat ik de laatste jaren pas écht opensta voor hulp en zelfontwikkeling. Het heeft lang geduurd om tot het keerpunt te komen, om me te beseffen dat er nog heel veel moois is in het leven. Er zijn zo veel dingen die ik heb moeten missen tijdens al die ‘verloren jaren’. Ik heb heel wat in te halen. Ik wil weer leven en daar zal ik voor blijven strijden.
Reactie plaatsen
Reacties
Mooi geschreven! Mocht je een luisterend oor, een schop onder je kontje nodig hebben of gewoon even willen overleggen over de stappen die je wilt zetten: i am there for you!