Het einde van het jaar nadert alweer. Wat vliegt de tijd.
Ik voel me enorm oud als ik die woorden opschrijf op uitspreek, maar het is wel écht zo.
Aan het einde van het jaar werp ik vaak even een terugblik op het afgelopen jaar en probeer ik ook even vooruit te kijken, naar hoe ik zou willen dat het komende jaar er uit zou zien.
Het voelt altijd weer als een vreemde periode. Ik hou sowieso niet van kou. Dus ik hou ook niet van de winter en helemaal niet van december. Het is zo’n maand waarin iedereen druk lijkt te zijn. Het voelt soms alsof iedereen denkt dat er geen nieuw jaar meer gaat komen - alsof er ineens nog heel veel in die laatste maand van het jaar gepropt moet worden. Er ligt zo veel lading op die maand. En ik merk dat het daardoor voor mij nog steeds geen prettige periode is.
De feestdagen. Ik ben er niet zo’n fan van. Toch zijn het vaak wel van die dagen die je als familie bijvoorbeeld weer even bij elkaar brengen. Lekker eten. Kerstboom erbij, lichtjes aan. Er is een periode geweest dat ik daar enorm tegenop zag. Dat ik al wekenlang me zorgen maakte om wat er op tafel zou komen en ik in mijn hoofd alleen nog maar bezig was met denken over het kerstdiner. Twijfelen of ik mee zou eten. En nadenken over hoe ik daar dan rekening mee zou moeten houden in mijn eetlijst… Wat ben ik blij dat ik nu vaak pas kort van te voren weet wat er op tafel komt en dat het me ook veel minder boeit: als het maar lekker is!
Ik vind al die lichtjes buiten stiekem toch wel gezellig. En naarmate het steeds kouder wordt buiten, krijg ik steeds meer zin om het een beetje gezellig te maken in huis. Even weg te kruipen onder een dekentje.
Maar vaak als ik dan onder dat dekentje lig, voel ik me helemaal niet zo gezellig. Juist in de decembermaand merk ik dat ik veel meer stil sta bij het feit dat ik alleen woon. Ik voel me eenzamer. Soms voel ik zelfs jaloezie naar de mensen die bijvoorbeeld wél samenwonen. Naar de mensen die lekker samen onder een dekentje op de bank kunnen kruipen. Of een partner die al een lekker warme kop thee heeft gezet als ik na een wandeling met Tessie bevroren thuiskom.
Ik kijk stiekem alweer uit naar januari. Of nog beter: naar de lente. Ik functioneer een stuk beter als de zon schijnt. De zon laat mij opbloeien en geeft me ook vaak veel meer een gevoel van verbinding met anderen. Alles is dan leuker en gezelliger.
Maar helaas, ik zal nog even december door moeten komen. En vervolgens nog een paar wintermaanden moeten overleven. Begrijp me trouwens niet verkeerd, daar kan ik ook best wel weer van genieten hoor. Deze maanden zijn perfect om even te vertragen. En laat dat nou net zijn wat ik nodig heb!
Ik hoop dat komend jaar trouwens ook een beetje vast te kunnen houden. Die vertraging. Meer momenten voor mezelf nemen. Genoeg oplaad-tijd plannen. En vooral: veel meer focussen op alle kleine, fijne momentjes. En op alle fijne dingen die het leven stiekem zo mooi maken. Wat dus ook betekend dat ik wat minder focus wil leggen op alles dat zogenaamd ‘moet’ in mijn hoofd.
Afgelopen jaar was namelijk een jaar waarin veel mooie dingen op mijn pad kwamen, maar waarin ik ook werd geconfronteerd met mijn hoofd dat altijd honderd stappen vooruit wil zijn. En dat ook al honderd stappen vooruit denkt. Ik heb altijd weer nieuwe ideeën en nieuwe plannen, maar soms vergeet ik dat die niet allemaal meteen uitgevoerd hoeven te worden. Dat ik mezelf wat tijd en ademruimte mag geven.
Bizar trouwens, als ik even een terugblik werp op welke stappen ik dit jaar allemaal heb kunnen zetten. Ik geef mijn cliënten vaak mee om daar bewuster bij stil te staan en om ze op te schrijven. Zelf mag ik dat ook weer wat meer gaan doen. Gaan genieten van al mijn overwinningen! En alle toffe, mooie dingen die ik mag meemaken. Op naar een nieuw jaar, met nieuwe uitdagingen, nieuwe kansen en nieuwe mogelijkheden.
