Er was een tijd dat ik mezelf volledig kwijt was. Niet alleen door alles wat er van me verwacht werd in het dagelijkse leven, maar ook diep vanbinnen. Ik voelde me afgesneden van mijn eigen wensen, verlangens en, misschien wel het belangrijkste, mijn eigen grenzen. Grenzen waren een vaag concept voor mij; iets dat ik nauwelijks begreep, laat staan dat ik ze voor mezelf kon aangeven.
Hoe paradoxaal het ook klinkt, mijn voedings- en lichaamsgerichte coping (eetstoornis) bracht me in contact met iets wat ik nooit eerder had durven verkennen: mijn eigen grenzen.
Grenzeloosheid binnen een voedings- en lichaamsgerichte coping
Wanneer je leeft met een eetstoornis, lijkt het vaak alsof je vastzit in een vicieuze cirkel van controle en verlies. Je probeert grenzen te stellen aan je eten, je lichaam, je emoties – maar tegelijk verlies je juist de grip op deze aspecten van je leven. Je voelt je gevangen in je eigen regels en beperkingen, maar diep vanbinnen is er een schreeuw om vrijheid. Deze schreeuw is eigenlijk een verlangen om je eigen grenzen te voelen en te erkennen. Maar hoe kun je die grenzen vinden als je jezelf nooit echt hebt toegestaan ze te voelen?
Voor veel mensen met een voedings- en lichaamsgerichte coping ligt de wortel van het probleem juist in het gebrek aan grenzen. We zijn opgegroeid met het gevoel dat we altijd maar moeten geven, aanpassen, voldoen aan verwachtingen – zonder ooit stil te staan bij wat we zelf nodig hebben. We hebben nooit geleerd om “nee” te zeggen, om ruimte voor onszelf te creëren of om onze behoeften serieus te nemen.
Hierdoor raak je verwijderd van jezelf en je lichaam, en verlies je het contact met wat je lichaam werkelijk nodig heeft. De ontwikkeling van een eetstoornis kan een poging zijn om controle terug te krijgen, maar paradoxaal genoeg raak je juist steeds verder verwijderd van jezelf.
Een eetstoornis (voedings- en lichaamsgerichte coping) als wake-up call
Wat ik uiteindelijk besefte, is dat mijn voedings- en lichaamsgerichte coping een wake-up call was. Het was een extreme manier waarop mijn lichaam en geest mij probeerden duidelijk te maken dat er iets mis was. Dat ik volledig was losgeraakt van mijn eigen behoeften en grenzen. Ik ben mijn eetstoornis daardoor niet langer alleen als een vijand gaan zien die moest worden verslagen, maar als een boodschap die me iets belangrijks te vertellen had.
Die grenzeloosheid binnen de eetstoornis, het constante overschrijden van de grenzen van wat gezond is, was een spiegel die mij liet zien hoezeer ik mijn eigen grenzen nooit had erkend. Elke keer dat ik veel te weinig at, was een reflectie van hoezeer ik de connectie met mezelf kwijt was geraakt. En hoewel dat een pijnlijk besef was, was het ook het begin van een verandering.
Het hervinden van je grenzen
Het proces van herstel was niet alleen een reis naar een gezonder eetpatroon, maar vooral een reis naar binnen. Ik moest leren luisteren naar mijn lichaam en naar mijn emoties. Leren voelen wanneer ik “ja” wilde zeggen, en vooral wanneer ik “nee” moest zeggen.
Het was een ontdekkingstocht naar wat ik echt nodig had, los van de verwachtingen van anderen of de drang om te voldoen aan een ideaalbeeld. Elke keer dat ik in de verleiding kwam om terug te vallen in oude patronen, vroeg ik mezelf af: “Wat heb ik nu echt nodig? Wat probeer ik te vermijden of te verdoven?” Dit waren vragen die mij hielpen om naar binnen te keren.
De voedings- en lichaamsgerichte coping (eetstoornis) als kompas
Grenzen zijn geen beperking, maar juist een bron van kracht. Ze helpen je om ruimte in te nemen, om te voelen wat voor jou klopt en wat niet. En in die grenzen ligt vrijheid: de vrijheid om jezelf te zijn, om te kiezen wat bij je past en om te groeien op jouw eigen manier.
Als jij op dit moment worstelt met een eetstoornis, zou ik willen zeggen: misschien voelt het nu alsof je gevangen zit, alsof je vastzit in een patroon dat je niet kunt doorbreken. Maar weet dat juist in die chaos een mogelijkheid ligt om jezelf opnieuw te vinden. Gebruik je eetstoornis (voedings- en lichaamsgerichte coping) als een kompas, als een wegwijzer naar wat je werkelijk nodig hebt. Ga op zoek naar je grenzen, leer ze kennen en durf ze te respecteren. Want in die grenzen ligt jouw kracht en de sleutel naar jezelf.
Een voedings- en lichaamsgerichte coping (eetstoornis) brengt ontzettend veel pijn, verwarring en strijd met zich mee. Maar het is tegelijkertijd een kans. Een kans om jezelf dieper te leren kenen en opnieuw in contact te komen met wat je echt nodig hebt. Het is een uitnodiging om je grenzen te hervinden en om, stap voor stap, weer in verbinding te komen met wie je werkelijk bent.
Het pad naar herstel is geen rechte lijn, maar een kronkelige weg met vele obstakels. Toch geloof ik dat juist in die zoektocht de mooiste ontdekkingen liggen. En misschien, heel misschien, vind je op die weg naar herstel iets veel waardevollers dan je ooit had durven dromen: jezelf.
