Ik stopte door regels te doorbreken.
Door te stoppen met het afwegen van voedingsmiddelen.
Iemand anders te laten kiezen wat er gegeten zou worden.
Het koken uit handen te geven.
Verpakkingen niet meer constant om te draaien om de voedingswaarden te checken.
Ik had echter nooit kunnen stoppen als ik het zelf niet had gewild. Als ik niet had gewild om weer pizza te kunnen eten zonder daarbij alleen maar bezig te zijn met het aantal calorieën dat ik naar binnen werkte. Ik had een diep verlangen. Een verlangen om weer te kunnen leven. Te kunnen genieten. Om mijn dagen niet meer te laten beïnvloeden door getallen. Om vrij te zijn.
Ik weet, helaas, nog steeds heel goed te benoemen hoe veel calorieën in bepaalde producten zitten.
Het beïnvloed echter niet langer mijn keuzes en mijn leven.
Ik sta mezelf toe om te leven. Om niet alles onder controle te hebben; wetende dat er niks is waar we écht controle over hebben.
Ik denk dat vrijheid begint waar controle eindigt.
En dat is precies waar een eetstoornis over gaat:
Je niet durven over te geven aan het leven. Je eigen vrijheid beperken zodat je je veilig kunt voelen. Jezelf klein maken zodat je geen verantwoordelijkheid hoeft te nemen over je leven. Jezelf keihard afwijzen zodat de afwijzing van een ander je nauwelijks nog kan raken. Gevoelens wegstoppen, opkroppen en uit de weg gaan. Niet meer kunnen voelen, zodat je wordt beschermd tegen oncontroleerbare emoties….
Maar ben je wel echt veilig? Voel je je wel echt beschermd?
Of voelt dat stiekem nog steeds als een onvervuld verlangen?
Durf je jezelf toe te staan om het leven aan te gaan?
Weer te voelen?
Keihard te janken?
Te dansen?
Te huilen van het lachen?
Te genieten?
Pijn te hebben?
Te falen?
Durf je “ja” te zeggen?
Verantwoordelijkheid te nemen?
Te stoppen met jezelf te verstoppen?
En te gaan staan voor wie je werkelijk bent?
Ieder moment te aanvaarden voor wat het is?
Durf jij
Te leven?
