Lees hier het vervolg op mijn vorige blog...
Jaren later bleek het een grote uitdaging te zijn om weer te gaan deelnemen. Om weer onderdeel uit te maken van het ‘normale leven’. Ik had geen idee meer wat ik wilde. Geen idee meer wie ik was. Toen ik vrijwilligerswerk ging doen bij het dierenasiel, kreeg ik eindelijk weer het gevoel dat ik er toe deed. Ik voelde me eindelijk weer nuttig en ik wilde zo veel mogelijk kennis opdoen over honden. Ik had een nieuwe richting gevonden in mijn leven.
Ik besloot weer te gaan starten met studeren. Het leek me tof om hondengedragsdeskundige te worden. Met veel plezier zat ik weer in de schoolbanken en deed ik eindelijk weer wat nieuwe contacten op. De opleiding was voor mij een grote uitdaging. Ik moest les gaan geven. Aan honden, maar vooral ook aan hun baasjes. Ik vond het doodeng. Ik heb jankend voor mijn klas gestaan, maar wat ben ik blij dat ik het gedaan heb. Ik keek mijn angsten recht in de ogen aan en ik ervaarde dat ik, juist door me kwetsbaar op te stellen, veel meer kon dat ik ooit had gedacht. Mijn onzekerheden hoefde ik niet meer diep weg te stoppen, ik liet ze zien. Met bloed, zweet en tranen sloeg ik me er doorheen.
Tijdens de laatste fase van de opleiding moesten we bij mensen thuis komen; wat toen nog een van mijn grootste angsten was. Ik voelde me bang, klein en onzeker. Hoe moest ik aan andere mensen gaan vertellen hoe ze om zouden moeten gaan met hun hond? Wie was ik om te denken dat ik de kennis had om anderen hierbij te helpen? Ik was ontzettend veel angsten aangegaan en wilde mezelf pushen om ook dit aan te gaan. Het greep me echter naar mijn keel. Het werd me allemaal te veel. Ik kreeg het niet voor elkaar. Paniek, angst en frustratie. Ik wist absoluut niet hoe ik het voor elkaar moest gaan krijgen en of ik hier wel klaar voor was? Het ging allemaal veel te snel. Ik besefte me dat ik er nog niet klaar voor was, maar merkte dat ik daarbij een enorm oordeel naar mezelf voelde: ik wilde niet afhaken. Ik wilde niet falen…
Toch besloot ik te stoppen. Het gaf me rust. Die rust vertelde mij dat dit de goede keuze was, ook al voelde ik me een loser. Als ik zou willen, zou ik het alsnog ooit af kunnen maken, hield ik in mijn achterhoofd. Maar niet nu. Ik had ademruimte nodig.
Ik heb de opleiding nooit meer afgemaakt. Wat ik me toen besefte, was dat dat eigenlijk helemaal niet zo belangrijk voor mij was: alles wat ik in die opleiding had geleerd, de kennis die ik had opgedaan, de angsten die ik had overwonnen en de mensen die ik had ontmoet… Dat was me veel meer waard dan het behalen van de eindstreep. Bovendien had ik wél mijn certificaat gehaald om als kynologisch instructeur aan de slag te gaan. Dat was voor mij al een enorme overwinning.
Weer een paar jaar later, besloot ik toch weer een hele andere richting op te gaan. Ik had mijn boek in februari 2021 uitgebracht en in de zomer van dat jaar besloot ik de opleiding tot ervaringsdeskundige in zorg en welzijn te gaan doen. Hoewel ik dit helemaal niet gepland had, voelde het ontzettend kloppend. Ik weet al niet meer precies hoe ik bij de opleiding terecht kwam, maar ik weet wel dat ik wederom aan mezelf twijfelde: ben ik hier wel klaar voor?
Na het toelatingsgesprek met een van de docenten werd ik ontzettend enthousiast. Mijn twijfel en onzekerheid mocht er hier zijn. Ik voelde me gezien en gehoord. Ik wist dat dit de juiste keuze was. Bovendien leek een tijdsduur van twee jaar me wel te overzien, hoewel het ook wel spannend was. Het was lang geleden dat ik een commitment voor zo’n lange periode aan was gegaan. De opleiding over hondengedrag was namelijk opgebouwd in modules van telkens een aantal maanden. Ook had ik daar lang niet zo veel literatuur moeten lezen.
Die twee jaar zijn voorbijgevlogen. Hoewel het een grote uitdaging was, ben ik iedere week met heel veel plezier naar school gegaan. Ik leerde ontzettend lieve mensen kennen en ik leerde ook mezelf beter kennen. Ik werd wederom geconfronteerd met angsten en onzekerheden, maar ook met frustraties en perfectionisme. Op school maar ook op mijn stageplek durfde ik steeds meer van mezelf te laten zien. Ik kreeg eindelijk weer wat vertrouwen in mezelf. Steeds vaker stond ik voor een groep, maar nu met veel minder angst… En zelfs met plezier!
Inmiddels ben ik afgestudeerd. Eindelijk heb ik weer een studie af kunnen ronden. Hoewel ik me steeds meer besef dat het proces zo veel belangrijker is dan het resultaat, ben ik toch ontzettend trots op de resultaten die ik heb behaalt. Eindelijk mag en kan ik het voelen: ik ben trots op mezelf. Trots dat ik tot dit punt ben gekomen. En trots op het feit dat ik nog lang niet klaar ben; dat ik open blijf staan voor nieuwe kennis, nieuwe contacten en nieuwe avonturen...
Reactie plaatsen
Reacties