Hoewel het de afgelopen tijd best goed met mij gaat, heb ik nog steeds veel last van ‘mijn hoofd’. Van de gedachtes die mij soms kunnen achtervolgen en van de patronen waarin ik verstrikt raak.
Op het moment dat ik dit schrijf is het vrijdag.
Vandaag zit ik mezelf enorm in de weg.
Het is alsof mijn hoofd heeft bedacht dat het weekend leuk en speciaal moet zijn.
Dat ik mensen moet zien. Dingen moet gaan doen.
In het weekend heb ik wat meer tijd dan doordeweeks, dus dan moet ik die tijd ook goed benutten. Ineens maakt het me dan verdrietig dat veel mensen die belangrijk voor mij zijn niet zo dichtbij wonen. En dat ik ook niet heel veel goede vrienden om me heen heb. Dat ik het misschien soms wel mis om mensen dicht bij me te hebben. Om ergens naar toe te kunnen gaan waar ik lieve, mooie mensen tref. Ik heb echt wel een paar lieve vrienden om me heen, maar ben eerlijk gezegd ook niet de allerbeste in het onderhouden van contacten. Er zijn maar enkele mensen waarmee ik regelmatig contact heb en die ik ook echt dichtbij durf te laten komen. Waarbij ik echt mezelf durf en kan zijn.
Op momenten als vandaag mis ik verbinding. Ik mis een samenzijn. Terwijl ik ook graag alleen ben en doodsbang ben om nieuwe contacten aan te gaan.
Tegelijkertijd vind ik dat ik aan school moet werken. Dat ik de komende periode weer goede cijfers moet halen. Dat ik daar genoeg tijd aan moet besteden.
En hoewel ik tot nu toe nog geen onvoldoende heb gehaald, voel ik me nog steeds vaak dom. Niet goed genoeg. Moet het altijd beter. Wanneer ben ik ooit goed genoeg?
Vaak heb ik een dag als vandaag nodig. Een rustige dag. Zonder verplichtingen. Om ruimte te voelen. Maar die ruimte moet blijkbaar weer opgevuld worden. Ik moet poetsen, wassen, opruimen en nog zo veel meer…
Het is moeilijk om de rust te vinden in mijn eigen huisje. Op andere plekken lukt me dat beter. Het is alsof een andere omgeving mij helpt om losser te komen van mijn verplichtingen. In mijn eigen omgeving zijn er altijd wel weer dingen die nog gedaan moeten worden. Verplichtingen die op mij rusten.
Vanmiddag lukte het me echter om even een boek te lezen. De verplichtingen los te laten. Een wandeling te maken. En hoewel dat heel even goed voelt, is er dan toch ook weer een stem die zegt dat ik nog zo veel andere dingen moet doen.
Hoewel ik meer rust in mijn hoofd ervaar dan jaren geleden, is mijn hoofd nog steeds soms een rotzooi. Het zijn echter niet meer de constante gedachtes rondom eten die mijn hoofd bezighouden, het zijn nu juist alle andere dingen die in mijn leven spelen. Duizenden tabbladen die tegelijk openstaan. Alles wat ik wil, moet en kan doen. Soms raak ik daardoor even verdwaald, raak ik van mijn pad af en vergeet ik weer even wat écht belangrijk is.
Hier en nu. Dat is belangrijk. Het doorvoelen van mijn emoties. Een plek kunnen geven aan mijn verlangens en behoeftes zonder mezelf te bestraffen voor alles wat ik niet heb en niet doe op dit moment. Er zijn zó veel dingen die ik wel heb en doe. Morgen zie ik een vriendin en overmorgen ga ik met een vriendin sporten.
Vandaag heb ik ruimte. Ruimte voor mijn gevoelens. Ruimte voor gemis, voor verdriet, voor alles dat ik afgelopen week niet genoeg ruimte heb gegeven. En als ik dat er allemaal mag laten zijn… Voelt het ineens al iets minder zwaar.
Reactie plaatsen
Reacties