Samen met mijn zusje liep ik een groot, oud pand binnen. Er waren al een paar mensen aanwezig maar we hadden geen idee waar we naar toe moesten en waar we onze spullen kwijt konden. Een vriendelijke man achter de balie wees ons waar de kluisjes waren. Het was nog erg stil, maar langzaam kwamen er steeds wat meer mensen binnen. We lieten onze jassen en tassen achter in het kluisje en vroegen ons af of we onze schoenen ook al uit moesten doen. Na even te staan twijfelen besloten we dat maar te doen. We zouden immers niet met onze schoenen aan gaan dansen.
Ietwat zenuwachtig liepen we weer langs de balie, waar ons werd verteld dat we alvast de zaal in mochten gaan. Samen liepen we door een grote, kale zaal. Een oude gymzaal. Het was er ijskoud en ontzettend donker. In de verte zag ik een deur, waar schijnbaar nog een zaal was. Daar waren al een aantal mensen aanwezig. Het zal er gezellig uit. We konden al wat lichtjes en kaarsjes zien branden. Dat was duidelijk de zaal waar we moesten zijn. De zaal waar de ecstatic dance zou plaatsvinden. Voorafgaand was er een cacaoceremonie. Ik voelde me steeds iets zenuwachtiger worden. Ik had namelijk geen idee of ik iets zou moeten gaan delen tijdens de cacao ceremonie. Ik haat praten in groepen. Ik had niet eens een idee hoe veel mensen er vanavond zouden aansluiten. De zaal was in ieder geval groot genoeg…
Langzaam vulde de zaal zich met steeds meer mensen. Ik verbaasde me om de hoeveelheid aanwezigen. Ik had gedacht dat we met een groep van zo’n twintig man zouden zijn, maar uiteindelijk waren het zo’n honderd man. Toch voelde ik me veilig en vertrouwd. Misschien juist wel omdat er meer mensen waren, daardoor kon ik iets meer in de anonimiteit verdwijnen. Ik ben graag onzichtbaar. Het stelde me gerust dat we niet zo veel zouden hoeven te praten; dat was simpelweg niet mogelijk met zo’n grote groep. Gelukkig.
Mijn zusje en ik hadden een plekje bij een kacheltje gevonden. Heel fijn, want het was echt heel koud in die zaal. Gelukkig begon de cacao ceremonie al snel en konden we dus even opwarmen met de warme cacao. Toen ik daar zat, in een hele grote cirkel met heel veel mensen, met de warme cacao in mijn handen… Voelde ik rust. Ik voelde me veilig. Met al deze mensen, die ik voor deze avond nog nooit had gezien, zat ik vanavond in één grote bubbel. Het voelde goed. Ik dacht niet aan thuis, niet aan school, niet aan werk of aan allerlei andere shit. Ik dacht alleen maar aan deze mooie avond. Deze prachtige mensen en de verbintenis die ik voelde.
Nadat we de cacao hadden gedronken begon de ecstatic dance. Aan het begin vond ik het spannend om mijn weg te kunnen vinden, maar na zo’n tien minuten kon ik me eigenlijk al compleet laten gaan en voelde ik ook dat dat helemaal oké was. Het gaf een onbeschrijfelijk gevoel om schaamteloos te kunnen bewegen. Ik voelde me bevrijd. En dankbaar. Dankbaar dat ik dit nu allemaal mee kan maken. Vroeger zou ik dit nooit hebben gedurfd. Er lag toen altijd een sluier van schaamte over me heen. Dat voelde ik nu helemaal niet. Totaal geen schaamte. Ik voelde acceptatie. Ik kon er zijn. Helemaal. Mentaal en fysiek.
De muziek ging steeds sneller en iedereen danste dus ook steeds sneller. Daarna bouwde de muziek juist steeds meer af naar een langzaam niveau totdat de muziek uitdoofde. Ik liet mijn lichaam en mijn bewegingen totaal meevoeren door de muziek. Ik ben niet bezig geweest met hoe ik er uit zag. Met het oordeel van anderen. Met sexy zijn, of wat dan ook. Ontzettend fijn en bevrijdend om dat te ervaren.
Op het moment dat de muziek uitdoofde zat ik met tranen in mijn ogen op de grond. Ik was zo ontzettend blij dat ik daar was. Ineens voelde ik zó veel. Ik kon trots voelen, maar ook intense pijn doordat ik mezelf zo lang heb weggestopt uit schaamte en oordelen van anderen. Ik voelde acceptatie. Geluk. Maar ook verdriet. Dankbaarheid. Ik voelde het allemaal…
Nadat de muziek opnieuw opbouwde in snelheid kwam ik naast iemand terecht waar ik een hele tijd heb staan dansen. Ik voelde daar een gelukzalige energie. Ik keek in de ogen van een meid die ontzettend veel leek op een oud-groepsgenootje van een opname. Iemand die er inmiddels niet meer is. Mijn gedachten en herinneringen voerden me terug naar allerlei herinneringen over die tijd. Het voelde als een mentale achtbaan. Bizar wat er allemaal door me heen ging.. Ik voelde duidelijk haar aanwezigheid. Ik weet bijna zeker dat zij daar was. Dat zij met mij stond te dansen. Het was alsof zij er even voor me wilde zijn. Alsof ze deze bevrijding met mij wilde vieren. Het gaf me kracht.
Even later zag ik een aantal mensen samen dansen. Heel even voelde ik een druk op me rusten: alsof ik ook samen met iemand zou moeten dansen. Ik wist echter dat deze avond niet om verwachtingen ging. Ik hoefde me niet aan te passen. Ik had vanavond behoefte aan mijn eigen ruimte. Mijn eigen bubbel in deze gezamenlijke bubbel. Ik had het nodig om bij mezelf te blijven. Om met mezelf te zijn deze avond. In mezelf te keren. Om alles te doorvoelen… En voordat ik het wist doofde de muziek uit. Een onbeschrijfelijk gevoel ging er door me heen. Hoewel ik al die mensen om me heen niet kende, voelde ik een verbinding met al deze mensen. We hadden vanavond iets moois gecreëerd. Mooie momenten. Mooie herinneringen. En daar hadden wij niks anders voor nodig gehad dan onszelf en de muziek die ons leidde…
Dit is leven. Dit is waar het om gaat. Écht in het moment zijn. Intens kunnen genieten. Schaamteloos jezelf kunnen zijn.
Reactie plaatsen
Reacties