Waar ik veel moeite mee heb gehad, is met het gevoel dat wanneer ik een gezond gewicht zou bereiken mijn omgeving niet meer zou zien dat er iets met mij aan de hand was.
Door mijn anorexia kon ik als het ware, zonder er woorden aan te geven, laten zien dat het niet goed met mij ging. Tevens kon ik door mijn veel te lage gewicht verantwoordelijkheden uit de weg gaan. Door mijn veel te lage gewicht werd ik veel meer gezien als een kind dan als een vrouw. En hoewel dat aan de ene kant soms ontzettend rot voelde, voelde het ook heel fijn. Het gaf me rust om niet te hoeven voldoen aan de verwachtingen van het volwassen leven.
Toen ik eenmaal een gezond gewicht bereikte merkte ik dat mensen weer meer van me begonnen te verwachten. Ik werd letterlijk weer zichtbaarder terwijl mijn anorexia onzichtbaar was. Ineens had ik weer energie en kracht en hoefde ik niet meer naar de kinderafdeling om kleding te kopen.
Mensen dachten dat het weer goed met me ging, maar om eerlijk te zijn was het een van de meest ellendige periodes. In mijn hoofd was het een oorlog. Ik hoorde niet meer echt in de wereld thuis waar ik jarenlang mezelf zo thuis voelde; de wereld van anorexia. Tegelijkertijd hoorde ik echter ook niet thuis in de ‘echte wereld’. Niemand snapte dat de strijd veel moeilijker was, juist nu ik een gezond gewicht had en er niet meer uitzag als een anorexiapatiënt. Ik moest zelf leren te delen waar ik mee zat en welke destructieve gedachtes constant aanwezig waren in mijn hoofd.
Ik voelde me ontheemd. Liefst wilde ik mijn dunne lichaam terug. Dan snapte iedereen in ieder geval dat het niet goed met me ging. Dat ze niet te veel van me hoefden te verwachten. Ook verlangde ik naar de gevoelloosheid. Hoewel dat verschrikkelijk was, leek voelen nog veel verschrikkelijker te zijn. Ik had het gevoel dat ik al die emoties niet aankon. Dat ik er aan onderdoor zou gaan.
Dat ik een gezond gewicht had bereikt betekende dus absoluut niet dat het ‘beter’ met mij ging, of dat ik was hersteld. Nee, het betekende simpelweg dat ik keihard mijn best had gedaan om aan te sterken en dat het resultaat daarvan nu zichtbaar was. Maar ook dat mijn anorexia alleen maar sterker was, want volgens die stem die mij constant toesprak in mijn hoofd was het allemaal niet meer erg genoeg. Was ik geen echte anorexiapatiënt meer. Ik was gewoon een aansteller. En ook nog dik.
Ik vond het niet fijn, dat nieuwe lichaam. De extra kilo’s die mij zogenaamd zouden gaan helpen om me fijner te voelen en het leven aan te kunnen. Ik had spijt.
Toch heb ik doorgezet. Ik besefte me dat het de anorexia was die graag weer aan het roer wilde staan. Dat het vanbinnen zo’n oorlog was omdat die destructieve stem er nog wel was, maar ik me er bewust van werd dat ik ook nog een eigen stem had. Een stem die ik lang kwijt ben geweest.
Het werd me steeds duidelijker dat die destructieve stem niet mijn eigen stem was, maar dat het de stem van de ervaringen uit mijn verleden was. En die stem, die gaat niet zomaar weg. Echt herstel begint pas wanneer die ervaringen kunnen worden verwerkt. Wanneer die stem stiller wordt en hem het zwijgen kan worden opgelegd.
Na het lezen van dit blog hoop ik dat iedereen begrijpt dat het herstellen van een eetstoornis over veel meer gaat dan het bereiken van een gezond gewicht. Ik zei in het verleden heel vaak dat ik wel wilde herstellen, maar geen gezond gewicht wilde bereiken. Wat ik toen echter niet besefte was dat hoewel een gezond gewicht niet direct betekend dat je hersteld bent, het bereiken van dat gezonde gewicht wél betekend dat je je niet langer gevangen laat houden in een te laag gewicht. En dat het vervolgens de taak is om uit te zoeken waarom het nodig was en is om jezelf gevangen te houden? Waarom jij verantwoordelijkheden uit de weg wilt gaan? Waarom jij het leven niet volledig aan durft te gaan? Waarom jij jezelf, letterlijk, klein wilt houden?
