Er zit een diep gewortelde overtuiging vast in mijn hoofd.
Ik zou er niet meer naar luisteren, had ik mezelf beloofd.
Toch blijft dit gevoel me achtervolgen.
Ik wil geen gedachtes meer. Geen zorgen.
Ik wil niet meer denken aan alles wat zou moeten.
Een nieuwe overtuiging kunnen begroeten.
Kon ik maar een nieuw persoon zijn.
Alleen de gedachte daaraan voelt al fijn.
Ik zal altijd blijven streven naar meer.
Of komt er een tijd dat ik het tij keer?
Dat ik dan mag zijn wie ik ben.
Ook al is niet iedereen fan.
Dat ik mag falen,
Maar daar achteraf niet van hoef te balen.
Dat ik zou mogen leren van wat er niet goed gaat.
Ik zou iemand willen zijn die sterk in zijn schoenen staat.
Misschien ben ik stiekem al verder dan ik had gedacht.
Ik ben tegenwoordig veel meer dan het meisje dat altijd lacht.
Hoewel ik nog steeds vaak twijfel over wat ik moet,
Weet ik steeds beter wat er voor mij écht toe doet.
Ik weet dat ik niet perfect hoef en kan zijn.
Toch doet die gedachte me vanbinnen nog steeds pijn.
Het verlangen naar meer zal niet zomaar weggaan.
(Niet) ‘goed genoeg’ zijn zal mij nog wel een poos in de weg blijven staan.
Reactie plaatsen
Reacties