Mijn hoofd zit overvol. Mijn gedachtes zijn chaotisch. Ik voel onrust in mijn lijf. De laatste paar weken waren heftig. Er waren veel veranderingen, waar ik ontzettend veel moeite mee heb. Waar ik echter nog meer moeite mee heb, is met loslaten… En juist dat was een van de thema’s dat de afgelopen weken op de voorgrond heeft gestaan.
Soms heb ik het gevoel dat ik het allemaal niet kan bijbenen. Dat de dagen te weinig uren bevatten en mijn lijf te weinig rust krijgt. Het is alsof ik achter mijn ziel aanren… Mijn lichaam is te moe om mijn ziel bij te benen en langzaamaan verdwijnt mijn ziel uit zicht. Als een lichaam zonder ziel probeer ik de dagen door te komen, zoekende naar lichtpuntjes om weer dichter bij mezelf te komen.
Ik weet hoe belangrijk het is om rust te nemen, toch vind ik het nog steeds moeilijk mezelf ook daadwerkelijk die rust te gunnen. Ik vind het moeilijk om stil te staan, moeilijk om te stoppen met rennen. Als ik stil sta, dan moet ik voelen. En iedere keer als dat gebeurd, dan raak ik overspoelt. Overspoelt door mijn eigen emoties. Ik kan uren janken.
Gelukkig zijn er ook een aantal dingen die mij heel veel energie geven. Mijn opleiding geeft me een enorme boost, maar het put me ook uit. Ik ben er iedere dag mee bezig. Mijn leven is zo anders dan een aantal maanden geleden. Het maakt me blij dat ik met mijn opleiding bezig kan zijn, maar ook alle mensen waarmee ik contact heb door wat ik allemaal heb opgezet vanuit ‘Mijn Eetstoornis en Ik’. Vrijwel dagelijks spreek ik met anderen met een eetstoornis en wat me verbaast is dat het me niet langer triggert als iemand verteld over zijn moeilijkheden. Dit is juist wat mij de moed geeft om door te blijven zetten, ik mag niet opgeven: ik wil hoop en steun kunnen blijven geven.
Toch moet ik er voor waken dat ik goed voor mezelf blijf zorgen. Af en toe komen er ineens toch hele sterke eetstoornisgedachtes naar boven, die ik probeer zo veel mogelijk te parkeren. Gelukkig lukt dat, ik weet dat deze gedachtes mij niet verder helpen.
Ik hoop dat ik over een tijdje ook de rust kan vinden om mijn obsessie met sporten te verminderen. Dat blijft een eeuwige uitdaging. Tóch ben ik dankbaar dat ik mezelf er niet in ben verloren. Zondag is bijvoorbeeld nog steeds mijn rustdag. Dan hoef ik helemaal niks. Ook zit ik op woensdag van negen tot negen op mijn reet… Zó lang stilzitten… Eerder had ik niet gedacht dat ik dat zou kunnen.
Omdat ik goed voor mezelf wil blijven zorgen, wil ik er ook voor gaan kiezen om in plaats van iedere week een blog te plaatsen, om de week een blog te gaan plaatsen. Ik vond het moeilijk om die beslissing te maken omdat ik al zo’n jaar lang iedere week een blog plaats. Het is iets dat ik heel graag wil vasthouden en wederom moeilijk vind om los te laten. Tóch weet ik dat dit voor nu de juiste beslissing is. Ik wil dit met plezier blijven doen en ik wil niet constant de druk moeten voelen dat ik ook nog een blog moet schrijven, wat helaas de laatste tijd steeds vaker zo was. Ik voelde dat het even allemaal te veel werd. Ik moet even op de rem trappen (en inderdaad, niet alleen op dit gebied).
Reactie plaatsen
Reacties