Het enige dat ik na terugkomst van mijn Oeganda vrijwilligersreis wilde, was weer groenten bij mijn eten. Want dat had ik lange tijd niet gehad. Verder was er nog niks aan de hand. Na deze indrukwekkende reis ging ik weer verder met mijn leven in Nederland. Wat ik vergat, was te praten over deze reis. Wat het met me deed, wat ik zag, wat ik voelde. Uiteindelijk bleek dit namelijk een voedingsbodem te zijn voor een vervelende periode.
Studeren, werken, sporten en gezond eten, niks mis mee zou je zeggen. Maar wanneer dat een obsessie wordt, je niet meer zonder kunt en het je leven beheerst, klopt er iets niet. Zonder dat ik het zag, zat ik in een soort roes en ging maar door.
Totdat ik vastzat. Ik was moe, uitgeput, niet blij. Ik schrok op het moment dat ik ontdekte dat ik niet wilde afvallen, maar aankomen ook allesbehalve prettig was! Toen ik het zelf nog niet helemaal doorhad waar dit in zat, behalve dat ik me ellendig en niet blij voelde, stapte ik al wel naar de huisarts voor hulp. Ik startte bij een psycholoog, waar na enkele keren bleek dat mijn eetproblematiek op de voorgrond stond. Ze stuurde me door naar een specialistisch centrum. Ondanks dat dit een spannende tijd was, wilde ik graag werken aan het terugkrijgen van mijn blije ik.
Na de intake bij het behandelcentrum werd echter al vrij snel de ‘ik doe er niet toe’ snaar geraakt. Ik kreeg de diagnose anorexia, waar ik zelf niet achter stond. Zo zag ik mijzelf helemaal niet (noot: uiteraard is er geen standaard plaatje). Ik dacht zelf eerder aan orthorexia. Ze konden (met een heel team) niet goed beslissen welke behandeling voor mij de juiste was. Ik mocht zelf maar kiezen, terwijl ze aldoor riepen ''door te weinig voeding kun je niet meer goed nadenken''. Wat voelde ik me daar verslagen en boos door. Ik voelde me er alleen voor staan, omdat ze dachten dat ik toch niet helder kon nadenken en simpelweg meer voeding nodig had.
Toch vond ik destijds dat het bij mij niet zo ernstig was, maar nu durf ik te zeggen dat het erger was dan ik dacht. Omdat ik zeker geen groep of interne behandeling wilde, koos ik voor de ambulante variant. Wekelijkse gesprekken met een psycholoog. In eerste instantie leverde dit niet zoveel op. We werkten aan het terugbrengen van mijn fysieke activiteiten. Het ging vooral over eten en bewegen. Ik kon alles goed snappen, beredeneren van onzinnige gedachten, maar dit was niet genoeg…
Toen ik bij een andere psycholoog terecht kwam, kon ik wel stappen maken.
Waarom? We hadden het niet over eten, maar over onbewuste verwachtingen die ik had. Druk die ik me oplegde. Het beeld van de mensen om mij heen die ik had en nog heel veel meer. Het ging over gevoel.
Verder volgde ik nog een tijd een groepstherapie waar het alleen maar slechter ging. Ik voelde me er niet thuis en niet gezien en gehoord. Frustrerende, boze weken waren dat. Waarop ik, tegen advies van de behandelaren in, koos voor een andere behandeling. En nog steeds kan ik zeggen, DE BESTE KEUZE OOIT. Ik weet nog dat ik in mijn keuken stond en dacht: nou, dan doe ik het wel alleen! En zo geschiedde. Dat is gelukt.
Oké, ik kon ook weer terecht bij de fijne psycholoog en volgde enkele sessies psychomotorische therapie, waar al veel meer met het lichaam gedaan werd. Maar ik voelde diep van binnen een verlangen te herstellen en ging daarvoor. En ik weet van mezelf, als ik ergens echt vanuit mijn gevoel voor ga, bereik ik dat ook. Maar daarvoor is het wel van belang deze gevoelens te kunnen ontdekken en onderscheiden.
Tijdens mijn eetstoornis ontdekte ik ook yoga. ‘’Laten we het gewoon proberen’’ zei ik lachend tegen een vriendin. Zolang ik in beweging was, was ik allang blij. Ik dacht dan dat ik me beter voelde, omdat ik niet in gedachten verzonken was. Ondanks dat ik na afloop van de les nog niet wist wat ik ervan vond - of ik het leuk vond of niet - bleef ik terugkomen. Gedurende die tijd had ik geen idee wat yoga voor mij deed. Lichamelijk was het een fijne manier van bewegen. Ook kon ik wat dingen loslaten, op adem komen en soms wat overdenken.
Wat ik leerde zonder het te beseffen, was het rustiger aandoen, vooral als ik moe was. Door yoga heb ik geleerd hoe ik mijn lichaam op een zachte manier kan bewegen in plaats van een uitputtende. Mijn hoofd was in staat om helderder te denken en sommige dingen los te laten.
Ik kreeg op een gegeven moment de kans om in te vallen voor mijn yogadocent, van achteraan in de zaal naar helemaal vooraan. Wat een druk maar wat een uitdaging! Ik vond het fantastisch. Ik ontdekte op die manier waar ik heel blij van werd en vond mijn passie. Dat wat ik jaren, zonder te beseffen, niet echt heb gehad.
En vanaf dat moment begon mijn eetstoornis steeds minder ruimte in te nemen in mijn leven. Toen pas kon ik echt herstellen. Ik geloofde dat ik ergens goed in was en ik vond iets heel leuk. Hoewel ik een verlegen kind was, kan ik op mijn yogamat al mijn emoties uiten. Mezelf zijn. Kwetsbaar zijn in het bijzijn van andere mensen.
Ik ben nog altijd trots dat ik de kans heb aangegrepen om yogales te geven, want daarmee ontstond ook de kans om voor mijzelf te zorgen en mijn leven in te richten op een manier die voor mij goed is.
Yoga heeft me geleerd te voelen wat er in mijn lichaam gebeurt en te ontdekken wat er in mijn hoofd omgaat. En nog belangrijker, ik heb geleerd om naar mijn lichaam te luisteren, te geven wat het nodig heeft en tevreden te zijn met kleine dingen en het moment nu. Yoga brengt me terug bij wat echt belangrijk is. En daar heb ik zelf heel veel invloed op.
Door al mijn yogajaren heen, en nog steeds, word ik steeds beter in het ontdekken van mijn gevoel en van mijzelf. Om te zorgen voor mezelf. Ik denk ook dat dit een proces is dat ons hele leven doorgaat. Ik ben erg blij dat ik mensen door dit proces kan leiden en anderen kan helpen om hun ware ik te ontdekken op de yogamat, zoals ook ik deed.
Reactie plaatsen
Reacties