Ik heb het eerder al eens besproken in een video, maar wil er in deze blog graag verder op in gaan. Wat mij namelijk ontzettend verdrietig maakt is dat het tegenwoordig een trend lijkt te zijn om op te scheppen over je mentale problemen. Op instagram zie ik vaak voorbij komen dat mensen in hun biografie beschrijven welke diagnoses ze allemaal hebben of hoe veel opnames ze al gehad hebben.
Het verbaasd me telkens weer. Ik schrik er van. Nee, eigenlijk schrik ik er helemaal niet meer van! En dat baart me nog meer zorgen.
Begrijp me niet verkeerd, ik zal de laatste zijn die jou verteld dat je je moet schamen voor je diagnoses, of dat je het daar niet over mag hebben. Tuurlijk mag je het over jouw problemen en je mentale gezondheid hebben, dat is heel belangrijk zelfs!
Dit gaat echter niet meer over openheid over mentale gezondheid. Dit gaat over mensen die zichzelf identificeren met hun ziekte, mensen die zichzelf vergelijken met anderen die misschien nóg zieker zijn. Mensen die elkaar (onbewust) aansporen om zieker gedrag te vertonen, of juist om anderen het gevoel te geven nog niet ‘ziek genoeg’ te zijn.
Ja, het is belangrijk om te praten over je mentale problemen. Maar jij bent niet jouw problemen, je bent zó veel meer dan dat. Het is niet stoer om depressief te zijn en het is ook niet interessant om een eetstoornis te hebben. En dat weet jij ook wel, als je er iedere dag tegen moet vechten.
Ik ben wel eens in de ‘recovery’ community op instagram gedoken. Ik heb wel eens getwijfeld of ik ook een recovery account aan wilde maken. Ik ben blij dat ik dat niet gedaan heb. Ik ben blij dat ik me niet in een wereld heb gestort waarin alles lijkt te draaien om hoe veel diagnoses je hebt en hoe veel (ziekenhuis)opnames je hebt gehad. Wat wil je nou eigenlijk laten zien? En waarom? Wat heeft het voor zin om te laten zien dat je alweer sondevoeding krijgt? Wat heeft het voor zin om te laten zien dat je jezelf alweer hebt gesneden?
Je hoeft jezelf en jouw problemen niet te verstoppen – maar je hoeft ze ook niet te gebruiken om meer likes te krijgen. Jouw problemen maken jou niet cool. Weet je wat pas cool is? Kiezen voor herstel! Het mag moeilijk zijn en daar mag je over praten, maar alsjeblieft, laat niet iedere keer dat het niet goed met je gaat een mogelijkheid zijn voor een schreeuw om aandacht op instagram. Zoek hulp, zoek afleiding en inspireer anderen door te vertellen hoe jij uit die put komt – in plaats van alleen maar te laten zien hoe jij telkens weer in die put belandt.
Ik koos er zelf voor om een boek te schrijven over mijn eetstoornis, terwijl ik daarvoor nauwelijks iets deelde over mijn mentale gezondheid. Ik heb heel lang nagedacht over de manier waarop ik dit zou doen. Ik wilde zo eerlijk mogelijk over mijn mentale problemen vertellen, maar ik wilde absoluut niet dat ik lotgenoten mij als voorbeeld zouden zien, ik wilde niet uitgebreid gaan vertellen over al mijn eetstoornistrucjes – nee, ik wilde duidelijk maken welke eetstoornisgedachtes er rondspookten in mijn hoofd. Ik wilde duidelijk maken hoe mijn eetstoornis niet alleen mij, maar ook mijn hele omgeving kapot maakte. Ik wilde de lelijke en moeilijke kanten van een eetstoornis laten zien, maar ook laten zien dat ik koos om er tegen te vechten.
Ik denk wel dat ik mezelf ook te lang heb geïdentificeerd met mijn eetstoornis, nee: het was niet iets waar ik trots op was. Maar het leek wel het enige te zijn waar ik ‘goed’ in was. Ik bekeek alles vanuit mijn ‘eetstoornisbril’ – ik kon niet inzien dat er nog meer bestond in het leven. Mijn eetstoornis leek het allerbelangrijkste. Ik hoop, dat als jij dit net zo voelt, dat je dan net als mij er voor kiest om hulp te zoeken. Dat je leert om te praten over jouw problemen, maar om jouw problemen niet te laten bepalen hoe jij leeft, wat jij doet en wie jij bent. Laat jezelf zien, met jouw problemen en met jouw moeilijkheden. Maar laat jezelf daar niet door overschaduwen. Jij hebt een mentale stoornis, maar dat BEN jij niet.
Reactie plaatsen
Reacties