Foto door Dominika Roseclay via Pexels
Voor sommige mensen is het lastig te begrijpen dat je enorm kan twijfelen of je eigenlijk wel beter wil worden.
Wil je wel écht van die eetstoornis af? Geloof je wel dat je kunt leven zonder eetstoornis? Geloof je dat jij beter kunt worden?
Eerlijk gezegd was dit voor mij ook altijd een lastige kwestie. Mijn eetstoornis voelde voor mij veilig en vertrouwd. Ik wist niet of ik het leven zonder eetstoornis wel aan zou kunnen en ik wist niet of er iets zou zijn waar ik net zo veel voldoening uit zou kunnen halen als uit mijn eetstoornis.
Natuurlijk zou ik willen dat al die rotgedachtes er niet waren. Maar tegelijkertijd weet ik niet meer wie ik ben zonder al die gedachtes. Ik hoor deze gedachtes misschien wel gewoon te hebben. Ik kan niet zonder deze gedachtes. Ik verdien het helemaal niet om beter te worden.
Wie ben ik zonder eetstoornis?
Ik heb niet eens een idee wie ik ben zonder eetstoornis. Omdat ik mijn eetstoornis al op een jonge leeftijd ontwikkelde, voelt het voor mij als een onderdeel van mijn identiteit. Ik weet niet of anderen nog wel naar mij om zullen kijken als ik geen eetstoornis meer heb. Ik ben bang voor de persoon die ik zal worden zonder eetstoornis.
Ik heb mezelf jarenlang aangeleerd om streng te zijn voor mezelf. Om mezelf heel veel lekkers te ontzeggen. Regels en angsten stapelden zich op, terwijl mijn wereld steeds kleiner werd. Ik zat opgesloten in mijn eigen gecreëerde eetstoornis-wereld, waarin alles draaide om zo weinig mogelijk eten en zo veel mogelijk te bewegen. Dat was waar ik goed in was.
Ik geloofde dat mijn eetstoornis bij mij hoorde en dat ik niet zou kunnen functioneren zonder. Ik was bang dat er niks meer van mij over zou blijven als ik zou herstellen van mijn eetstoornis.
Kan ik het leven wel aan zonder eetstoornis?
Een eetstoornis ontwikkel je niet voor niks. Ik heb heel lang gedacht dat ik het leven niet aan zou kunnen zonder eetstoornis. Ik was bang voor alle onzekerheden. Bang voor alle verantwoordelijkheden. Bang voor de toekomst. Ik schaamde me voor mezelf; voor al mijn angsten en onzekerheden. Mijn eetstoornis zorgde ervoor dat mijn gevoelens als het ware werden verdoofd. Ik hoefde alleen nog maar te denken aan eten, calorieën, bewegen en afvallen. Er was geen ruimte meer voor andere dingen in mijn hoofd; geen ruimte voor een toekomst. Geen ruimte voor het leven. Ik werd geleefd door mijn eetstoornis.
Loslaten van je eetstoornis
Ik dacht dat ik voor eeuwig gevangen zou zitten in mijn eetstoornis. Ik dacht dat ik voor eeuwig gevangen zou zitten in regeltjes en dwanggedachtes. Dat ik het simpelweg nooit zou kunnen loslaten. Het voelde onmogelijk en onhaalbaar. Bovendien was mijn eetstoornis als chronisch bestempeld, dus moest ik er maar mee leren leven dat het nooit écht beter zou worden – dacht ik.
Ooit was het mijn wens om te overlijden aan mijn eetstoornis. Mijn eetstoornis was het allerbelangrijkste in mijn leven en de rest voelde allemaal veel te ingewikkeld.
Gelukkig heb ik die wens niet langer. Ik geloof nu dat het beter kan worden. Ik geloof dat ik mijn eetstoornis stapje voor stapje, steeds iets meer kan loslaten. Ik ben niet gedoemd om mezelf af te straffen, ik heb mezelf al veel te lang afgestraft. Het is nu tijd om te leven. Ook al vind ik het soms ontzettend moeilijk en ook al voel ik me een mislukte anorect. Ik weet inmiddels dat deze ziekte mijn leven verwoest en niet verrijkt. Nog steeds zitten er allerlei angsten en onzekerheden, nog steeds ben ik af en toe bang voor de toekomst. Ik laat mijn leven echter niet meer door angst regeren. Ik kies voor het leven, hoe moeilijk ook.
Ik wil beter worden.
Reactie plaatsen
Reacties