Gastartikel: 'Het nieuwe normaal'

Het nieuwe normaal in eetstoornisherstel

‘Het nieuwe normaal’, een term waarmee we momenteel kapot gegooid worden. Deze term kan gedefinieerd worden als het weggooien van oude gewoonten – in dit geval in de omgang met anderen- waar nieuwe gewoonten voor in de plaats komen. Zo kunnen we momenteel niet meer met z’n allen gezellig naar festivals gaan of theedrinken met onze beste vriendin in dat leuke tentje op de hoek, maar moeten we 1.5 meter afstand houden tot elkaar. Een maatregel die voor velen lastig na te leven is, want dit zijn we niet gewend en wat we niet gewend zijn, vinden we eng en daar doen we dus liever niet aan mee. Mensen houden nu eenmaal van hun veilige zone. Deze is voorspelbaar en daar hebben we grip op.

Dit doet me denken aan de tijd van mijn eetstoornisherstel. Alles draaide om het doorbreken van oude patronen en het aanleren van nieuwe gewoonten: Een nieuw normaal. Bij het herstellen van je eetstoornis is het essentieel dat je je brein traint om nieuwe dingen als normaal te gaan beschouwen. Je legt nieuwe snelwegen, verbindingen in je hersenen aan. Dit doe je door nieuwe dingen keer op keer te herhalen, totdat ze ‘goed’ voelen en een gewoonte zijn geworden.

Dit herinnert me vooral aan de momenten dat ik op zondagavond doelen voor de nieuwe week formuleerde. Zo stelde ik vaak doelen die betrekking hadden op ‘minder bewegen’.

Mijn bewegingsdrang was enorm en ik was er eigenlijk helemaal klaar mee. Iedere dag tig keer hetzelfde rondje wandelen, in de gym minimaal een x aantal calorieën verbranden, minimaal zoveel stappen op een dag zetten en twee keer per dag het hele huis poetsen. Stilzitten en uitslapen waren ook een no- go, want als ik dat deed, was ik lui. Uitslapen zorgde er tevens voor dat mijn strakke dagplanning in de war raakte en dat veroorzaakte een boel paniek, dus dat vermeed ik liever.

Maar stiekem, diep binnenin mezelf, wilde ik niets liever dan de hele dag slapen en eten. Alleen dat. Twee dingen, die ik mezelf 9 jaar lang niet meer toegestaan had. Ik was op, mijn lichaam was doodmoe. Ik wilde dit zó graag, dat de wens om dit te bereiken op een bepaald moment groter was dan de schreeuwende stem van de eetstoornis die me vertelde dat dit niet mocht.
 

Ik begon dus met het formuleren van doelen om mijn bewegingsdrang te verminderen. Concrete afspraken, zoals ‘maximaal 1 uur wandelen’, waren helpend voor mij. Het lukte mij goed en met name, omdat ik deed alsof dit al normaal was voor mij: Mijn nieuwe normaal. Ik deed letterlijk alsof gisteren niet bestond en dat ik vanaf ‘vandaag’ opnieuw begon: Dit is mijn nieuwe leven, zo wil ik het. En nee, dat voelde echt niet altijd even prettig, maar hierdoor heb ik in een relatief korte tijd heel veel stappen gezet (niet letterlijk he, grapje!).

Door keer op keer doelen te stellen en hierop te reflecteren, eventueel samen met anderen, kan je heel ver komen.

Een jaar geleden was de situatie die ik eerder beschreef- mijn enorme bewegingsdrang- nog dagelijks mijn realiteit. Vanochtend heb ik tot 10 uur geslapen en ben toen mijn dag pas gestart. Wie had dat een jaar geleden gedacht? Het feit dat dit vanochtend zomaar gebeurde, was de aanleiding voor het schrijven van dit artikel. Een artikel, waarin misschien voor jullie handige tips staan om doelen te bereiken én een artikel dat hopelijk een motivatie is om los te komen uit je oude, vervelende patronen die je eigenlijk helemaal zat bent. Want als ik het kan, kan jij het ook!

Dit artikel is geschreven door Janneke de Wit.

Zou jij ook graag een gastartikel willen schrijven?

Stuur dan een mailtje naar shannon@mijneetstoornisenik.nl