Interview met mijn eetstoornis

Waarom dacht jij dat Shannon jou nodig zou hebben?

Toen Shannon een tiener was, zag ik dat ze steeds ongelukkiger werd. Ze was niet blij met wie ze was. Ze leek bang te zijn voor het leven. Ze voelde zich onzeker over hoe ze er uit zag. Ze had geen talent. Geen passie. Geen doel in haar leven.

Ik dacht dat ik daar wel verandering in kon brengen. Ik kon haar wel een doel geven. Ik kon zorgen dat ze weer controle over haar leven zou krijgen. Door naar mij te luisteren, zou ze eindelijk weer het gevoel hebben dat ze ergens goed in was.

Hoe zorgde je ervoor dat je onopgemerkt het leven van Shannon binnendrong?

Ik begon met kleine stapjes. Ik vertelde haar dat ze wat gezonder moest gaan eten. Die koekjes in de pauze, kon ze best wel overslaan. Daar begon het allemaal mee. Dat ging haar goed af. Zo lukte het me om steeds meer van haar te eisen. Van tussendoortjes weglaten, naar maaltijden weglaten. Ik zorgde er altijd voor dat ik een goede smoes voor haar verzon. Ik wilde niet dat haar ouders zouden weten dat ik haar leven was binnengedrongen. Na een tijdje werd ze zelf ook steeds beter in het verzinnen van smoezen, ik hoefde haar er niet eens meer voor aan te sporen. Het leek vanzelf te gaan. De leugens stapelden zich op, maar het was allemaal voor haar eigen bestwil.

Hoe heb je er voor gezorgd dat Shannon jou in haar leven wilde houden?

Shannon ging zich steeds meer aan mij hechten. Ik hoefde daar niet veel moeite voor te doen. Ze had verder niet veel in haar leven. Ze had nauwelijks vrienden en hobby’s had ze ook niet echt. Ik gaf haar precies wat ze nodig had: controle en veiligheid. Ik zorgde er voor dat ik haar beschermde tegen allerlei vervelende gevoelens. Ik verdoofde haar als het ware voor al die gevoelens.

Hoe zorg je er voor dat Shannon in jou blijft geloven?

Ik blijf haar telkens vertellen dat ze niet zonder mij kan. Ze heeft niet genoeg talent. Samen met mij kan ze de wereld weer aan. Ik blijf zo veel mogelijk herhalen dat ze waardeloos is en dat ze niet mag eten. Hoe vaker ik het zeg, hoe meer zij daar ook in gelooft.

Hoe vind je het dat Shannon een boek over haar leven met jou heeft geschreven?

Ik vind het best wel confronterend. Ik heb haar lang tegen willen houden. Ik heb haar gezegd dat er toch niemand was die haar boek zou willen lezen en dat ze niet goed genoeg kon schrijven. Ik heb haar ook proberen wijs te maken dat het haar toch niet zou lukken. Helaas lijkt het haar nu toch wel te gaan lukken. Ik ben daar niet zo blij mee. Ik hou onze vriendschap liever voor ons. Ik treed niet zo graag in het openbaar. Ik vind het verschrikkelijk dat zij zichzelf en mij nu op die manier blootgeeft.

Denk je dat Shannon ooit nog zonder jou kan leven?

Ik weet het niet. Soms doet ze even alsof ze me niet nodig heeft, daar kan ik echt heel boos van worden. Dat laat ik haar dan ook merken, meestal heeft ze me daarna weer heel hard nodig.

Ik merk wel dat de momenten dat ze me niet nodig denkt te hebben, steeds vaker aanwezig zijn. We zijn vaak in conflict. Ik denk dat die conflicten altijd wel zullen blijven bestaan. We moeten er waarschijnlijk samen een weg in gaan vinden waar we allebei mee kunnen leven. Misschien moet ik ook maar accepteren dat ze mij steeds iets minder nodig heeft…