Hoe vaak luister jij écht naar de signalen van je lichaam? In onze drukke, prestatiegerichte maatschappij zijn we geneigd om ons lijf te negeren of te pushen, vooral als het ons iets vertelt wat we liever niet willen horen: vermoeidheid, stress, pijn of spanning. We worden vaak geleerd om door te gaan, sterker te zijn, en emoties of ongemak weg te duwen. Maar wat als die signalen precies zijn wat we nodig hebben om weer in balans te komen?
Het herstelproces van een voedings- en lichaamsgerichte coping (eetstoornis) is vaak langdurig en complex. Een van de grootste uitdagingen tijdens dit proces is het omgaan met de verwachtingen en druk vanuit je omgeving. Mensen om je heen kunnen onbedoeld verwachtingen hebben die moeilijk zijn om mee om te gaan. Meestal komt dit voort uit bezorgdheid, onbegrip of onwetendheid over de complexiteit van een eetstoornis. In dit blog zal ik delen wat zou kunnen helpen om hiermee om te gaan.
Er was een tijd dat ik mezelf volledig kwijt was. Niet alleen door alles wat er van me verwacht werd in het dagelijkse leven, maar ook diep vanbinnen. Ik voelde me afgesneden van mijn eigen wensen, verlangens en, misschien wel het belangrijkste, mijn eigen grenzen. Grenzen waren een vaag concept voor mij; iets dat ik nauwelijks begreep, laat staan dat ik ze voor mezelf kon aangeven.
Ik zie de buitenwereld als een spiegel die onze innerlijke staat van zijn weerkaatst. Onze percepties, emoties en gedachten beïnvloeden hoe we de wereld om ons heen ervaren. Het kan voelen alsof de wereld een vijandige plek is, vol kritiek en verwachtingen, maar in werkelijkheid is dit vaak een projectie van onze eigen innerlijke strijd.
Weg van pijn
Ik stopte door regels te doorbreken.Door te stoppen met het afwegen van voedingsmiddelen. Iemand anders te laten kiezen wat er gegeten zou worden. Het koken uit handen te geven.Verpakkingen niet meer constant om te draaien om de voedingswaarden te checken.Ik had echter nooit kunnen stoppen als ik het zelf niet had gewild. Als ik niet had gewild om weer pizza te kunnen eten zonder daarbij alleen maar bezig te zijn met het aantal calorieën dat ik naar binnen werkte. Ik had een diep verlangen. Een verlangen om weer te kunnen leven. Te kunnen genieten. Om mijn dagen niet meer te laten beïnvloeden door getallen. Om vrij te zijn.Ik weet, helaas, nog steeds heel goed te benoemen hoe veel calorieën in bepaalde producten zitten.
